Yuya onsen, Hana matsuri, taiko, Atsuta shrine Nagoya
3 maart 2024
Yuya onsen, Hana Matsuri, warmwaterbaden, natuur, ruisend water, bijzondere rijstcake en taiko.
Volgens informatie is Yuya onsen een van de top honderd onsen plaatsen in Japan. Het is een klein dorp in de bergen. Er is in het dorp weinig anders te doen dan in de ryokan te zijn en gebruik te maken van de baden. Je kunt er verder heerlijk wandelen en is het mogelijk om de tempel op Mount Horaji te bezoeken. Men zegt dat tijdens de wandeling over de 1425 treden die naar de tempel op bijna 700 meter hoogte leiden, de Japanse natuur en mystiek samenkomen.
Japanse onsen zijn grof vertaald warmwaterbaden waarbij het warme water uit een natuurlijke bron komt. Doordat er enorm veel vulkanische aktiviteit is in het land en er dus over het hele land verspreid natuurlijke geisers zijn, liggen de plaatsen waar je van de natuurlijke baden gebruik kunt maken door het hele land verspreid. Elke plek heeft zijn eigen samenstelling van het water die dan weer voor iets bepaalds goed is zoals bijvoorbeeld tegen reuma, artritis, voor een mooie huid, algehele gezondheid etc. etc. Yuya onsen is zo een plaats waar je in een ryokan, een traditionele Japanse herberg, kunt verblijven met binnenbaden en vaak ook een rotemburo, een buitenbad, dat wel zo is afgescheiden dat niemand van buiten je kan zien. Mannen en vrouwen baden trouwens gescheiden, tenzij er speciale familiebaden zijn die je kunt reserveren. Zaterdag verbleven wij in Yuya onsen, een klein bergdorp, in zo een traditionele herberg.
In een Japanse kamer met tatamimatten, trek je bij de ingang je schoenen uit. Er is vaak een smal zitgedeelte dat in deze ryokan uitkijkt op de ruisende rivier. 's Avonds wanneer je van het diner geniet, wordt je bedje letterlijk gespreid op de grond. In zo een Japanse kamer met die speciale geur van de tatamimatten, kom je al snel tot rust. Een boekje lezen, wat huiswerk maken en steeds op de achtergrond dat geluid van het razende water van de rivier waaraan deze ryokan ligt.
Er is een rotemburo, een buitenbad en een binnenbad, zoals op de foto hiervoor. Het ene gedeelte voor heren en het andere voor dames. ’s Avonds om 9 uur wordt het omgedraaid, zodat iedereen kans krijgt om van het buitenbad te genieten.
Voor we konden inchecken om 15.00 uur, maakten we een wandeling in de buurt en gebruikten we de lunch bij een traditioneel winkeltje waar je ook kunt eten. Onder andere hun specialiteit goheimochi. Dat is een soort cake van rijst die wordt geserveerd met een zoetige misosaus.
Na het diner konden we deelnemen aan Hana matsuri. Een van oorsprong 700 jaar oud feest dat in dit dorp in een soort verkorte versie elke zaterdag in februari wordt gevierd ergens buiten op een feestterrein. Je wordt verwelkomd met amazake, de warme zo goed als alcoholvrije rijstdrank met gember. Er wordt gedanst door vriendelijke ‘oni’ (duivels en demonen) samen met het publiek, waarbij men met takken groen door de lucht zwaait en ‘teehohe, tehohe’ roept, waarvan niemand weet wat het betekent.
Men danst om een enorm vuur waarboven een pot water hangt te borrelen. Op een bepaald moment dansen de duivels alleen en slaan ze een papieren zak kapot waaruit een regen van 5 yen muntjes valt waar iedereen als een malle op duikt, omdat die muntjes natuurlijk geluk brengen. Ik hield me een beetje afzijdig van dat muntjes gegrabbel en bemachtigde er dus ook geen. Later kreeg ik van een aardige Japanse dame toch zo een muntje. Misschien een die nog wel veel meer geluk brengt omdat zij hem aan me heeft gegeven. Uiteindelijk gingen er weer andere figuren om het vuur heen dansen met een soort rieten kwasten. Met die kwasten spetteren ze water over de menigte heen om iedereen te zuiveren. Er tussendoor liep er de hele avond een lichtelijk aangeschoten vrolijke dorpeling rond. Steeds met een nieuw glas sake in zijn hand. Hij werd steeds meer aangeschoten. De mededorpelingen en de organisatie lieten het maar een beetje. Waarschijnlijk is ook dit een jaarlijks terugkerend gebeuren. Als hij te irritant overal in beeld ging staan, of als hij zich dreigde te verwonden door rechtstreeks het vuur in te strompelen, dan werd hij door iemand met zachte hand weer op het juiste pad gebracht.
De klap op de vuurpijl is het optreden van een taiko (Japanse drums) groep, die uiteindelijk met bachi (stokken) gingen spelen met vuur eraan. Geweldige sfeer. Een beetje als een vriendelijke Koninginnedag.
Het was jammer dat het weer niet echt meewerkte. Ook zondag bleef het koud en nat. Na terugkeer in Okazaki, deden we ons tegoed aan sushi, een gebruik voor de zondagmiddaglunch waar mijn bezoek uit Nederland van harte in meegaat. We deden mee aan een dobbelspel en wonnen een mega haibooru, alsof we er aan één per persoon niet genoeg hadden. Bij vertrek kreeg ik ook nog een fraai mapje cadeau omdat het bedrijf 25 jaar bestaat. Ik weet het niet goed meer, maar volgens mij kreeg ik vorig jaar om deze tijd ook al zo een mapje. Zal eens kijken wat daarop staat (24 jaar???) In elk geval was ik er blij mee. Na zo een berg sushi, hielden we het ’s avonds bij een simpele maaltijd uit mijn minikeuken: soba vongole, een Japanse versie van spaghetti vongole maar dan met soba en daikongroen er doorheen.
Maandag was het weer gewoon schooldag. Vriendlief ging naar Kyoto om daar het spoorwegmuseum te bezoeken. Helaas werd hij geconfronteerd met een van de weinige verstoringen op het spoor doordat er een trein kapot ging. Wat hem opviel, was de gelatenheid en het geduld waarmee men naar een nieuw treinstel ging en ook het feit dat je dan moet staan ondanks het feit dat je een gereserveerde plaats hebt. En dat op een route naar Kyoto, wat helaas steeds meer gaat lijken op een pretpark door de manier waarop vele toeristen zich daar gedragen. Dat is de ellendige keerzijde van het toerisme, waarbij ons vaak opvalt dat men liever eet en drinkt bij bekende al dan niet Amerikaanse wereldketens dan iets Japans uit te proberen.
Het spoorwegmuseum in Kyoto is geopend in 2016. Het ligt heel handig op loopafstand van het hoofdstation. Hier op de foto een grote draaischijf met daarachter in de loodsen allerlei verschillende stoomlocomotieven, waar je in mag. Naast de draaischijf staat een nieuw, enorm groot museumgebouw van twee verdiepingen geheel gewijd aan de spoorgeschiedenis van Japan met ook het allerlaatste model de N700. Er is ook een stoomlocomotief met rijtuig. Deze rijdt over een eigen baan en kun je een ritje op maken.
Dinsdag heb ik op school de hele dag zitten hoesten en proesten. Uiteraard met een mondkapje op, maar je voelt je daar toch niet prettig bij, want je wilt niet de hele boel aansteken. Dus ik was blij dat het tijd was om naar huis te gaan. Daar braaf zitten studeren. De volgende dag had ik vrij gevraagd om met vriendlief een dagje ‘vakantie’ te houden.
's Avonds onder andere okonomiyaki en yakisoba gegeten bij een restaurant waar je zelf van alles kunt bakken op de teppan. Aangezien het buiten ijskoud was en nog veel kouder voelde door de enorm sterke wind, was het heerlijk om aan zo een warme tafel bezig te zijn. Over kwaliteit moet je het dan maar niet hebben. Heerlijk zitten bakken, braden, shochu drinken en veel plezier gehad.
Woensdag op tijd naar Nagoya. We wilden naar een Japanse papierwinkel om voor een kennis washi te kopen. Washi is een soort Japans papier dat vooral wordt gebruikt in kunstzinnige toepassingen en als bekleding voor de Japanse shoji, schuifdeuren of kamerschermen. Dan kom je in een winkel terecht met zoveel onvoorstelbaar prachtig papier, dat je de halve winkel wel zou willen leegkopen, maar wat doe je ermee? Weinig, dus alles gewoon laten liggen.
Daarna naar de Atsuta shrine, een van de belangrijkste shinto heiligdommen, ongeveer 1900 jaar geleden gesticht om een thuis te bieden aan het heilige zwaard Kusanagi-no-Mitsurugi, wat een van de drie heilige schatten is die samen de Keizerlijke Regalia vormen. Het zwaard wordt trouwens nooit aan het publiek getoond. In Atsuta huizen verschillende goden, waaronder ‘de vijf grote goden van Atsuta’. Je betreedt het terrein van 200.000 vierkante meter via enorme 14 meter hoge tori, toegangspoort.
Helaas bleek ik de volgende ochtend koorts te hebben, wat me overigens niet verbaasde als ik dacht aan hoe ik me de dag ervoor voelde. Dus, school een mail gestuurd dat ik ziek was en weer terug naar bed. Gelukkig werd het in de loop van de dag steeds wat beter. Mijn klasgenoot en buurvrouw kwam mijn huiswerk brengen zodat ik me in elk geval op de volgende schooldag kon voorbereiden als ik dat zou willen. Zo lief met aantekeningen erbij over wat er in de les was besproken, wat de volgende dag zou worden geoefend en de woordjes die je zou moeten kennen. Ik weet niet of me dat allemaal gaat lukken, maar ik deed een goede poging en zat toch een kleine twee uur te leren en schrijven. Toen was het weer even klaar en tijd voor een uurtje rusten. Van mijn ‘schoolkleindochter’ kreeg ik ook nog een lief appje. Vriend kwam thuis met druiven voor de zieke (wat je hier in Japan als meer dan een stukje fruit voor de zieke kunt zien) en een chocoladetaartje, verpak als een kostbaar juweel. Daar knapt een mens van op. Lieve aandacht en lekkere hapjes. Later heb ik tussen het rusten door een eenvoudige maaltijd gekookt. Af en toe lijkt het alsof ik de longen uit mijn lijf hoest. Ga er maar vanuit dat het slechts de troep is die moet worden opgeruimd.
Gelukkig ging het de volgende dag beter genoeg om weer naar school te gaan. Met mondkapje op natuurlijk en gewapend met keelsnoepjes. Een beetje zwakjes deed ik mee, maar ik was blij dat ik was gegaan, want er werd veel grammatica besproken en geoefend die best ingewikkeld is. Over twee weken beginnen de eindexamens van het semester. Mijn klasgenoten waren blij me weer te zien. Ik vind het bijzonder dat er in zo een korte tijd tussen zoveel verschillende nationaliteiten, leeftijden, afkomst en dergelijke een band wordt opgebouwd waarbij in mijn gevoel zo weinig wordt geoordeeld, veroordeeld en ‘afgerekend’.
Na school boodschappen gedaan en een uur of drie zitten studeren en schrijven. Vriend ging naar het badhuis, dat ik gezien de zwakkere gezondheid liever achterwege liet.
