Om ons een beetje op te peppen, had ik een matchacake gemaakt in de rijststomer. Hij zag eruit als een beschimmelde Edammer kaas, maar smaakte heerlijk, meer als een soort gestoomde Indonesische cake. 

Daarna een dag alleen nieuwe grammatica en kleine testjes. Woensdag de spreektest, waarbij niet alleen wordt gelet op uitspraak, intonatie, juist gebruik van de grammatica, maar ook op hoe je luistert met de bijbehorende geluiden, woorden, knikjes etc. 

Op donderdag had een van de klasgenoten vrij genomen om te studeren voor de grote grammaticatest van vrijdag. Een andere klasgenoot had een excuus om vrijdag de test in de klas niet te hoeven doen en kreeg thuis 48 uur om de test te doen. Het gaat om 200 multiple choice vragen die je online doet. Vanaf het moment dat je online de test start heb je 90 minuten om hem te doen. Je mag geen woordenboek gebruiken of je telefoon om iets op te zoeken. Het gekke is natuurlijk wel dat wanneer je die test in de rust van je eigen huis kunt doen, je ook gewoon je elektronische woordenboek en vertaalprogramma voor kanji die je niet begrijpt kunt gebruiken en je dus een veel andere en betere uitslag zou kunnen krijgen. Op ons niveau weet je namelijk al van tevoren dat je niet alle 200 vragen gaat halen, dus als je er minder haalt, maar wat je haalt beter is, is ook je resultaat beter. Je beduvelt hierbij natuurlijk vooral jezelf, wat je op een mogelijk hoger niveau kan gaan opbreken.

Zelf kwam ik niet echt meer toe aan wat extra voorbereiding voor het ‘speed exam’, want mijn lieve Niels kwam ’s middags aan uit Nederland. Na wat boodschappen doen voor het avondeten, haalde ik hem op van het station Okazaki. Het is altijd weer apart als je elkaar zo een tijd niet in het echt hebt gezien. Na lang bijpraten onder het genot van een glas bubbels en aardbeien, gingen we vroeg slapen. Niels op zijn gespreide bedje op de grond was binnen een paar seconden in diepe slaap.

Om vrijdag wat geluk te brengen bij het laatste examen, had ik een aantal origami kraanvogels gevouwen en van mijn klasgenoot kreeg ik een zakje met een piepklein gevouwen kraanvogeltje en wat bloesems.

Ik kwam tot vraag 115 (volgens mij), waarvan ik de vragen vanaf 85-90 ongeveer vooral met raden heb ingevuld. Met grammatica vind ik multiple choice trouwens niet bepaald gemakkelijker, want het brengt je ook in de war met wat er eventueel allemaal mogelijk zou kunnen zijn.

Twee Canadese medestudenten uit een andere klas hadden mijn kookboek gekocht dat door Niels vers was ingevlogen vanuit Nederland. Dat het in het Nederlands was, vonden ze geen enkel probleem en konden ze zeker lezen met een vertaalprogramma.

We aten tako yaki in een hilarisch piepklein tentje in de buurt van de Asu Kannon tempel. Er zaten een aantal studenten, die al een beetje boven hun theewater waren, en vooral bleven roepen hoe geweldig we Japans spraken, terwijl ze zelf eigenlijk wel in het Engels verder wilden, maar niet durfden.

Bij Mitsukoshi op de delicatessenafdeling vergaapten we ons aan het aanbod van verse voor ons niet echt bekende schaal en schelpdieren. Ook aan de prachtige manier waarop taart, groente en fruit wordt geëtaleerd. We kochten twee enorme dekopon, ongeveer nog groter dan een uit de kluiten gewassen grapefruit.

’s Avonds aten we bij mijn favoriete, en inmiddels ook van Niels, restaurant bij het station. We kozen voor een opeenvolging van verschillende hapjes. Bij de sashimi kregen we er bovenop een flinke schep zalmeitjes, als ‘sabisu’, service, dus kadootje van de zaak. Het was ook u weer een groot plezier om hier te eten. Niet alleen is de vis kraakvers en goed bereid, de sfeer is altijd vrolijk en energiek. Toen we op het punt stonden om te vertrekken, werden we aangesproken door een licht aangeschoten op het oog welgestelde jongeman. Ook hij wilde wel in het Engels met ons praten, maar het lukte niet. In een mengeling van alles communiceerde hij vooral met Niels. Het ging over auto’s. Het bleek, als het waar is, een van de kleinzoons te zijn van de grote meneer Toyoda, van Toyota. Toyoda werd als merknaam Toyota, omdat het aantal ‘strokes’, streken waaruit de naam Toyoda bestaat een ongeluksgetal is. Door er Toyota van te maken, werd het een goed getal aan ‘strokes’. Toen hij begreep dat Niels heeft gereden en rijdt vanaf de MR2 in 1990 tot de GR86 nu, werd hij helemaal wild en boog hij bijna tot met zijn neus op de grond. Ook wilde hij meteen onze gehele rekening van de avond betalen. Daar hebben we gelukkig een stokje voor kunnen steken. We gaan nog uitzoeken wie die jongeman nou echt is. 

Zondag is natuurlijk sushilunch dag en met zijn tweeën wordt dat best een aardige stapel bordjes sushi die je verorbert. Als dessert hadden we de uit Nagoya meegebrachte dekopon.

Op school is het een beetje rare week. De examens zijn voorbij. Er zijn besprekingen over de schrijf- en de leestest. De schrijftest was voor iedereen in orde, alleen hadden we eigenlijk bijna allemaal hetzelfde commentaar, dat we iets meer uitleg en uitgebreidere zinnen hadden moeten gebruiken om het naar een hoger niveau te tillen.

Bij de schrijftest kwam ik één puntje te kort om te slagen. Troostend is dat van de 23 mensen in deze klas (we zijn over twee klassen verdeeld, omdat men hier de grootte van de klas niet boven de 13-14 wil laten komen), er slechts 3 zijn geslaagd, waarvan 1 met de hakken over de sloot. De hogere klas doet hetzelfde examen, maar van hen wordt verwacht dat ze hoger scoren dan wij. Ik was best tevreden met mijn slechts 1 punt te kort. Het ‘speed exam’ zoals het heet, heb ik redelijk gedaan. Veel beter dan dit had ook niet gekund met vlak voor het examen twee weken school missen en de avond voor het ‘speed exam’ herenigd worden met mijn geliefde.

Wat jammer was, was dat er die laatste week weinig werd gedaan met luchtigere onderwerpen, zoals bijvoorbeeld Japanse taal- en cultuurspelletjes, kalligraferen (zoals in een andere klas) en dat soort dingen. Het valt me trouwens op hoe weinig aandacht er aan de Japanse cultuur wordt besteed en hoe weinig heel veel studenten hiervan weten.

Soms als je een keer heel erg vroeg wakker bent, dan word je verrast door een mooi plaatje van mijn simpele basis ingrediënten in een mini-vensterbank.

Vrijdag was afzwaaien, wat hier in Japan net als wanneer er nieuwe leerlingen op school komen, altijd een officieel ding is. Een stuk of 20 studenten zwaaiden af en hielden allemaal hun eigen toespraak van een heel simpel ‘domoarigato’ tot een ongeveer 3 minuten durende prachtige en duidelijk uitgesproken speech met grapjes en serieuze onderdelen erin. Zelfs Niels, die erbij aanwezig kon zijn, viel het op hoe mooi deze jongen sprak.

Wij vierden ‘school is out for summer’ met een uitgebreide lunch, ’s middags naar het badhuis.

’s Avonds deden we onze eigen sake proeverij met o.a. mooie sake’s uit Achi, dat is de provincie waarin Okazaki ligt. Er was zelfs een genshu uit Okazaki. ‘Genshu’, een sake die zijn eigen oorspronkelijke alcoholpercentage heeft behouden, die men niet op het lagere over het algemeen gewilde alcoholpercentage van 14-15% heeft gebracht. (voor meer info over sake zie de blog hierover)https:/www.janinjepan.nl/sake-nihonshu-hoe-wordt-het-gemaakt

Daarna was het tijd voor okonomiyaki bij een ‘all you can eat restaurant’, want dat is de enige plek waar dat kan hier in de buurt. Wanneer je boven de 70 bent, krijg je korting, omdat men ervan uitgaat dat je dan een stuk minder eet. En dat klopte zeker als we keken naar een jong stel, dat nu al wat lichaamsgewicht aan de zware kant was. Het leek alsof ze alles wat er op de kaart stond bestelden.

Soms wordt het door een robot naar je tafel gebracht. De ene schotel na de andere werd aangevoerd, van okonomiyaki tot yakisoba, gefrituurde dingen en tussendoor enorme glazen frisdrank. Een suikerspin en toetjes werden tussendoor genuttigd. Het voelt gewoon verdrietig om te zien hoe het een na het ander op volkomen gedachteloze manier naar binnen lijkt te worden gepropt.

De wandeling terug naar huis zorgde er gelukkig een beetje voor dat de enorme ‘baklucht’ uit onze kleren werd gelucht en dat verdrietige beeld uit ons hoofd.