Dinsdag en woensdag hetzelfde patroon. In de les wordt vooral geoefend met spreken en lezen, waar ik beide minder goed in ben. Het furigana (uitleg van de kanji boven de woorden) is zo piepklein geschreven dat ik het letterlijk niet kan lezen. Gelukkig hebben de jongeren in de klas er ook last van. Misschien ga ik wel eens kijken of ik ergens een handig vergrootglas of zo kan kopen. 

Aan grammatica wordt in verhouding minder aandacht besteed in de les dan aan het leren lezen en gebruiken van nieuwe woorden en kanji.

Hoewel het prachtig weer is, ga ik soms toch rechtstreeks naar huis omdat ik anders tot veel te laat zit te leren. 

Inmiddels heb ik trouwens buiten bij de Feel supermarkt een ‘eco plek’ ontdekt. Daar kun je van alles inleveren. Kartonnen dozen (netjes opgevouwen en vastgebonden), blikjes en petflessen. Dan hoef je die in je kleine huisje niet in allemaal verschillende plastic zakken op te sparen. Dat scheelt ruimte. Toen ik erheen ging (op zondagochtend) kwam ik er echter achter dat je een lidmaatschapskaart moet hebben om blikjes te kunnen inleveren. Ik had weer eens geluk dat er net een meneer bezig was om het hele afvalgedoe te ordenen voordat de grote vuilniswagen kwam. Uit een geheim kastje haalde hij een kaart en gaf die aan mij. Ik ben nu lid van de plaatselijke ecostortplaats!

De route van en naar dit voor mij andere huis levert weer andere dingen op dan eerst. Dan kom je bijvoorbeeld langs een soort schuur/garage waar een oudere heer een enorme hoeveelheid mandarijnen in kistjes zit te sorteren. Na mijn ‘konnichiwa’, goedenmiddag, wenkte hij me naar binnen. We raakten aan de praat en ik kreeg meteen een van de lekkerste, sappigste, geurigste mandarijnen die je kunt bedenken. Zo groot als een kleine sinaasappel. 

Op de foto heb ik er een eitje naast gelegd om de grootte te laten zien. Ook kreeg ik een hele zak mee naar huis. De man heeft op ongeveer anderhalf uur rijden van hier in Hamamatsu een mandarijnenboomgaard. Als hobby! In mijn huisje meteen een pak stroopwafels gehaald en naar hem toe gebracht. Het is op misschien 2 minuten lopen van mijn huis. Hij wilde me meteen zelfgemaakt umeshu, zoete pruimenwijn, laten proeven. Dat heb ik maar even afgehouden. Dan was het niet meer van leren gekomen. Ik word wel blij van dit soort grappige en onverwachte ontmoetingen.

Vrijdagavond had ik ook een bijzondere ervaring. Na school eerst koffie gedronken met een klasgenoot van vorig jaar. Daarna naar huis om mijn inmiddels door een klasgenoot in mijn Iphone gezette Japanse sim-kaart uit te proberen.

Japanse SIMs zijn alleen voor data. Helaas lukte het niet, terwijl ik precies alles had gedaan wat in de installatie handleiding en via een QR-code gedownload filmpje stond. Uiteindelijk had ik door al het gedoe te vaak de toegangscode tot mijn telefoon verkeerd gebruikt en had ik mijn PUK code nodig om er weer in te kunnen. Dat was allemaal gelukt. Helaas nog steeds niet met die Japanse SIM het internet op. Ik kreeg steeds maar te lezen dat mijn PDP niet werd ‘geauthoriseerd’. Gewoon een hele middag verprutst. Na ruim drie uur was ik zo gefrustreerd dat ik de deur ben uitgegaan om bij mijn favoriete slijter iets te gaan drinken.

Bij deze slijter kun je niet alleen kopen, maar ook drinken. Het aanbod is enorm. Er staat een ontelbare hoeveelheid aan flessen sake, shochu, Japanse en buitenlandse whisky, gin, rum, likeuren, bier, noem maar op. Van de flessen waaraan een gekleurd kaartje hangt, kun je per glas proeven. De kleur van het kaartje staat voor een bepaalde prijs. Daar raakte ik aan de praat met een Japanse meneer die heel erg goed Engels sprak en het ook durfde.

Later bij Daisyosuisan gegeten. Er was gelukkig plek aan de counter. Er kwam een wat oudere Japanse beetje verlegen heer naast me zitten op zijn vaste plek. Zo iemand die je op straat gewoon voorbij zou lopen. Hij blijkt er elke vrijdag te eten op dezelfde tijd. We hadden een gesprek in een leuke en leerzame mengeling van Engels en Japans. Hij in het Engels en ik in het Japans. Het was iemand die eerst jaren levensverzekeringen had verkocht en nu drie dagen in de week voor 60 ouderen van gemiddeld boven de tachtig zorgde in een soort tehuis. Een interessante wisseling van werk die allebei raken aan het einde van het leven. Wat hij eerst deed vond hij makkelijk en verdiende goed en wat hij nu deed viel hem zwaar, zowel fysiek als mentaal. Heel voorzichtig liet hij mij weten dat hij het wel heel erg leuk zou vinden als ik ook op vrijdag daar zou komen eten. Op de een of andere manier ontroerde zijn houding me een beetje. Een bijzondere ontmoeting na een vreselijke middag.

Binnen ongeveer 10 minuten lopen van mijn huis vind je een uiteenlopende soort architectuur. Je wordt verrast door ‘kawaii’ dingen. ‘Kawaii’ is een begrip waar Japan beroemd om is. Te vertalen met grappig, lief, koddig.

Zoals bij een volkomen volwassen huis iets dat wij misschien alleen bij kinderen zouden gebruiken. Verstopte tuintjes, knalrode vetplantjes, een huis met heel veel donkere vlekken op de witte muur. Vochtproblemen of oude klimplanten die zijn verwijderd? Oud en nieuw door elkaar, palmbomen in een straat met een badplaatsachtig geel geschilderd huis met daarnaast een traditioneel Japans huis met gesnoeide naaldbomen, een knalblauw/azuur geschilderd huis, dat in mijn gevoel zo in een Scandinavisch plaatsje aan zee zou kunnen staan, een enorm lichtblauw huis als een soort kasteel.

Bij het meertje verderop kwam ik dit ‘kawai’ bord tegen waar een vriendelijk doch dwingend hondje met de poot in de zij zegt dat hondeneigenaren de uitwerpselen van hun hond moeten opruimen en mee naar huis moeten nemen, want goede manieren zorgen voor een schone omgeving. Wel weer met een vrolijk bloemetje erbij getekend.

In het winkelcentrum kun je best lekkere vers gemaakt takoyaki eten, al is het natuurlijk wel een andere ervaring dan op de brug in Osaka met een biertje erbij.

Ook in de supermarkt is veel te zien. Aardbeien in soorten en maten. Een bakje met drie perfecte spierwitte en drie perfecte rode aardbeien kost wel omgerekend €8. Hommetjes en kuitjes gestoofd met sojasaus en grote schelpdieren om rauw te eten. Ongewassen eieren, niet per stuk, maar per ons. 

Deze kuroge wakyu gaat in de Japanse haché die op mijn programma staat. Kuroge, de Japanse zwarte, is een van de zes Japanse inheemse runderrassen en een van de vier die ​​wagyu worden genoemd. Wagyu runderen zijn afkomstig van kruisingen van van oorsprong Japans vee met uit Europa geïmporteerd vee.

Met lekker knapperige piepjonge peultjes en rijst die glansde zoals ik dat graag wil. Zelfs voor mij als niet heel erge rijstliefhebber, vind ik deze 'shiny rice' heerlijk met een lekkere bijna romige 'bite', terwijl het zonder enig zout of ander toevoegsel wordt bereid. Een geheim geleerd van een van de Japanse chefs hier. (trouwens ook te vinden in Japan in je pan, het kookboek).