Dinsdag is vuilophaaldag. Je moet uitgebreid afval scheiden en vandaag en vrijdag is het ‘burnables’, een soort kruising tussen onze GFT en ander dagelijks te verbranden spul. Alleen moet karton en papier weer apart. Dat mag ook op dinsdag. Petflessen lever je los in. Dop en etiket gaan apart in de afvalzak voor plastic. Alles heeft zijn eigen plastic zak die je moet gebruiken. En dan leren wij op school in oefenzinnetjes dingen als: om het milieu te sparen moeten we minder plastic gebruiken en boodschappen doen met ‘my bag’, dus je eigen tas. Gek genoeg is daarentegen in de supermarkt bijna alles ingepakt in plastic tot soms aan 2 aardappels of 6 spruitjes aan toe. Verder is het gebruik van overigens uitstekende en vaak in de supermarkt vers bereide kant en klare maaltijden enorm. Die leveren ook allemaal plastic afval op. Zelfs in mijn eentje genereer ik een enorme berg. Kranten, brochures, kartonnen dozen etc. worden netjes opgevouwen en samengebonden.

Je moet er bijna een cursus voor volgen om het goed te kunnen begrijpen. Bij de vuil-inleverplek staan een paar bejaarde heren met handschoenen aan een en ander in ontvangst te nemen en te controleren of het goed gaat.

Ik wandelde naar school in een vriendelijk zonnetje dat op dit redelijk vroege uur al heerlijk warm was. Nauwelijks een minuut lopen van mijn huis staat een prachtige grote gesnoeide kuromatsu (zwarte den) letterlijk te schitteren in de felle ochtendzon.

We begonnen natuurlijk weer met een test. Alleen heb ik het schema nog niet helemaal door. De nummers die erin worden genoemd corresponderen slechts gedeeltelijk met het lesboek. Yamasa houdt zijn eigen volgorde aan. Resultaat was dat ik een test moest doen van iets wat ik niet had voorbereid. Gelukkig had ik de in de les goed opgelet en was er meer blijven hangen dan ik had gedacht. Later bleek dat ik alles goed had. 

Na school mijn gebruikelijke rondje om gemaakt. Zo kom ik aan mijn kilometers en frisse lucht. Van half 4 ’s middags tot half 9 ’s avonds zitten leren. Eigenlijk is mijn nieuwe regel om na 8 uur ’s avonds niet meer te studeren. Alleen was er wel erg veel voor te bereiden. Drie testen, 15 nieuwe woorden die je uitgebreid moet uitleggen en met zelf verzonnen zinnen moet laten zien of je de betekenis goed hebt begrepen en natuurlijk weer 5 nieuwe kanji.

Eten maken schoot erbij in, dus ik fabriceerde wat simpels met gebakken pompoen en iets sla-achtigs.

De rest van de dagen volgen min of meer eenzelfde patroon. Ik moet echt erg mijn best doen om aan die regel van na 8 uur niet meer studeren te houden. Als ik ’s avonds niet kook, heb ik ook niets om mee naar school te nemen voor de lunch en ik wil niet steeds weer hetzelfde uit de supermarkt kopen. 

We lunchen op school in de klas aan je eigen tafel. 

Soms als ik geen lunch heb meegenomen, koop ik op weg terug naar huis iets en eet ik het aan mijn bureautje op. In dit geval met een alcoholvrij biertje erbij. Ik ben geen bierdrinker maar zo een Asahi 0.0 extra dry vind ik best lekker en smaakt heerlijk bij zo een simpele sushi. Helaas wordt vaak wel alles ondergekliederd. Het bureau is niet bepaald groot, dus ik heb een klein tafeltje besteld dat binnen een paar dagen was afgeleverd.

Ik had zelfs twee testen helemaal goed gemaakt. En dan krijg je er soms zo een lollig tekeningetje bij. Die heb ik op school vroeger nooit gekregen. Ik blijf echter moeite houden met de oefeningen in de klas met van die voorgeschreven zinnetjes waar je dan een soort vast antwoord of reactie op moet geven met het gebruik van bepaalde grammatica. Het is als ‘langlaufen’, daar had ik toen ik het ooit probeerde ook moeite om binnen het vaste en voorgevormde spoor te blijven. Het Japans heeft zoveel vaste zinsneden!

Vrijdagavond gegeten bij mijn geliefde Daisyosuisan tegenover het station. Vanaf dit huisje is het een half uur lopen. Ik had via Insta gereserveerd en ze hadden mijn favoriete plek aan de counter vrijgehouden. Het is niet alleen het eten daar dat ik heerlijk vind, het is vooral ook de sfeer. Op een prettige manier rumoerig, je wordt blij ontvangen, die jongens staan te vlammen achter de pannen en lijken altijd plezier te hebben met elkaar, terwijl ze onderhand keihard werken. Nieuwe bestellingen worden gewaardeerd met een luid ‘Yorokonde’, wat zoiets betekent als ‘met plezier’, ‘we zijn er blij mee’. Ik werd vroeger ook al zo blij als ik met mijn moeder ik denk in de jaren 60/70 bij de oude lunchroom Harkema op de Kalverstraat een ‘zalmsneetje’ ging eten en vanuit de zaak door een luik keihard de bestelling werd doorgeroepen naar de keuken. Bij het weggaan geeft het ‘matte imasu’, ‘we wachten op je’, het gevoel alsof ze dat ook echt doen.

Er komen ook groepen vrienden, collega’s, die iets te vieren hebben. Zo een rommelige tafel waar even tevoren nog werd gelachen en geanimeerd werd gepraat, is voor mij een toonbeeld van een goeie avond.

Zondag geprobeerd een Japanse SIM-kaart te kopen. Een SIM-kaart om mee te bellen met een Japans nummer krijg je alleen met een contract, en dat krijg je alleen als je een verblijfsvergunning of zo hebt. Een prepaid kaart om te bellen heeft weinig zin. Wel kun je een SIM kaart voor datagebruik kopen. Dat is handig om onderweg als je geen wifi hebt de weg of iets anders op te kunnen zoeken of om een on-line vertaalprogramma te gebruiken. Daarvoor moet ik dan wel naar Nagoya, want dat hebben ze hier niet.