Mijn lekker ontspannen gevoel was wel een beetje verknoeid, maar toch acht heerlijke takoyaki gegeten en een mega haibaru gedronken (die ik tegen korting won door het dobbelspel te spelen) en dan moet je ongerekend in euro nog geen tientje betalen. 

In het kader van kilometers maken, besloten om naar Nagoya station terug te lopen. Een wandeling van ongeveer 40 minuten. Wanneer je een Japanse simkaart gebruik voor data, kun je zonder zorgen met je routeplanner van de standaard route afwijken en toch weten dat je uiteindelijk komt waar je wilt zijn.

Dan kom je een leuk tempeltje tegen om bij het station te worden begroet door enorme moderne gebouwen. 

Bij Takeshimaya, een van de grote winkelketens van Japan, is de delicatessen-afdeling, als je bent geïnteresseerd in voedsel, een enorme trekpleister. Eerst raakte ik verzeild op de tiende verdieping waar een chocolade-evenement wordt gehouden. Daar staan honderden mensen in keurig verdeelde rijen rustig uren te wachten om voor omgerekend soms wel € 25 130 gram bonbons te kopen van een in Japan beroemde chocolatier. 

In het souterrain koop je tegen korting kleine gefrituurde krabbetjes, met huid en haar, dat wel. En de meest fantastisch lekkere kroketten, die van luchtigheid bijna uit je mond springen. De eerste dekopon, mijn favoriete citrusvrucht, heb ik al gespot, helaas nog tegen een prijs van omgerekend rond de € 4 per stuk voor de minste versie. Deze op de foto ziet kosten wel €6 per stuk.

Maandag is dan weer een gewone schooldag. Helaas was ik niet in de stemming, want ik had een enorm strontje (laat het ‘je’ maar weg) ergens binnen in mijn ooglid. Het gevolg was zo een vochtophoping op mijn gezicht van de ontsteking dat wanneer ik naar beneden keek, ik tegen mijn eigen wang zat aan te kijken. Zonder oog make-up naar school is een brug waar je even overheen moet. En dan zegt een klasgenoot ook nog dat hij geen verschil ziet! Word je niet vrolijk van zelfs als het niet lelijk is bedoeld. Na school oogmaskers gekocht die verwarmen, de pijn verlichten en het helingsproces zouden versnellen.

Van mijn klasgenoot die in Magome was geweest, kreeg ik een presentje in de vorm van een bijzonder theezakje dat je gewoon kunt opgieten alsof het een koffiefilter is met sencha. Bij die wat bittere thee had ze een bijzonder koekje meegebracht dat er precies bij paste. De appelsmaak was ongelofelijk. Het superdunne koekje, bijna oblie-achtig, was bedekt met een flinterdun plakje appel. Ik snap niet goed hoe men het voor elkaar krijgt om in zo een dun koekje zoveel smaak te proppen. Het lijkt bijna niet echt te kunnen zijn.

Het weerbericht op TV wordt met wilde kleuren en waarschuwingen weergegeven. Men noemt deze zware storm aan het begin van de lente Haruichiban. Vertaald zou je zeggen ‘de eerste van de lente’. Haruichiban brengt warme lucht uit het zuiden, kondigt de lente aan en een verandering van temperatuur. In sneeuwrijke gebieden kan het gevaarlijke zijn doordat grote hoeveelheden sneeuw gaan smelten, lawines veroorzaken en zware regenval. Hoe die wind dan zo koud kan zijn hier in Okazaki, is me niet duidelijk.

Op school leer je trouwens nog meer dan alleen de Japanse taal. Bijvoorbeeld wat ‘subaru’ betekent en dan snap je ineens het beeldmerk van deze automobielfabriek. Subaru is de naam van een sterrencluster van 7 sterren in de Plejaden in het sterrenbeeld Stier, waarvan er zes met het blote oog zijn te zien. Er zit natuurlijk nog meer betekenis achter waarom een bedrijf deze naam kiest. Dat kun je allemaal op internet vinden.

Vrijdag 14 februari Valentine dag. Van mijn lief had ik uit Nederland en mooie zelfgetekende kaart ontvangen, die na vele omzwervingen en op en neer gaan tussen Nederland en Japan na bijna 2 maanden mijn huisje bereikte.

In Japan wordt op Valentine dag door vrouwen aan mannen chocolade gegeven, en niet alleen aan de mannen voor wie ze romantische gevoelens zouden hebben, maar ook aan mannelijke familieleden en collega’s.

Er zijn vele ‘soorten’ chocolade die op Valentine dag worden gegeven:

Zo heb je ‘giri choco’, verplichte chocolade, die wordt gegeven aan collega’s, familieleden, kennissen etc. omdat het van je wordt verwacht, omdat het om wat voor reden dan ook moet. Deze chocolade is meestal van mindere kwaliteit, is niet echt mooi verpakt en heeft niks met romantische gevoelens te maken.

Dan heb je ‘honmei choco’, chocolade, die vanuit echt sentiment en romantische gevoelens wordt gegeven. Dit is meestal chocolade van betere kwaliteit, die mooi is verpakt en veel luxer en duurder is.

Dan is er nog ‘tomo choco’, vriendinnenchocolade, die vrouwen graag geven aan een goede vriendin of vriend.

Het lijkt een handig systeem, waarmee meteen duidelijk wordt in welke categorie je bij wie valt. Tegelijk een vreselijk systeem voor de minder populairen onder ons, want als jij die persoon bent op kantoor die maar één zielig chocolaatje op zijn bureau heeft liggen en je buurman heeft een hele stapel, dan kan dat behoorlijk pijnlijk zijn, denk ik.

Van een attente en lieve klasgenote kregen we allemaal, zowel de vrouwelijke als mannelijke klasgenoten een paar mooi verpakte chocolades als ‘tomo choco’ en de leerkrachten een door haar bedachte nieuwe vorm namelijk 'sensei choco' (sensei=leraar). Het was duidelijk meer dan ‘giri choco’, want het was mooi en met aandacht verpakt en versierd.

’s middags na eerst mijn boeken thuis te hebben gebracht, meteen door naar het badhuis. Eigenlijk de beste tijd, omdat het dan nog heel erg rustig is, maar ook wel veel saaier. 

Na afloop bij de tachinomi, de bar waar je alleen kunt staan, een proeverij van 3 sake’s gedaan. Van rechts naar links uit Ehima, Toyama en Nagano. Als toetje een chocolade-shochu. Het heet likeur, maar is nauwelijks zoet, heeft maar 8% alcohol en smaakt meer naar ijskoffie waar de jenever naast heeft gelegen dan naar likeur.

Zaterdag na een dag vol studie mezelf beloond met een heerlijk diner bij mijn favoriete restaurant Daisyosuisan. Dan zie je vooral het verschil tussen die flinterdunne plakjes sashimi in bijvoorbeeld Nederland en de rijke en ruime plakken die je hier krijgt en die ondanks hun dikte in je mond wegsmelten. Ik kreeg buri (Yellowtail), zalm en bonito (een tonijnsoort die even kort alleen aan de buitenkant wordt dichtgeschroeid). Een favoriet deze avond was gestoofde zeeduivel in een zoete misosaus met stukjes van de zeeduivellever erbij. Het zag er niet uit maar was zo lekker dat ik een lepeltje vroeg om de saus mee op te eten. Met een tevreden en prettige vol buikje liep ik naar huis. Daarna nog met thuis gefacetimed en op tijd naar bed.

Op weg naar Wing Town, waar de supermarkt is, staat een vreselijk lelijk gebouw, want daar kunnen ze hier ook iets van. Dat gebouw staat er al jaren en lijkt elk jaar meer in verval te raken. Het lijkt wel iets uit een oorlogsgebied. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat er mensen wonen, maar aan het wasgoed op de balkons te zien, is dat wél zo. Lijkt me vreselijk. Ik word al depressief als ik er langs loop.