Ik ben heel erg blij met mijn onlangs aangeschafte tafeltje dat net iets meer ruimte geeft om boeken etc. op te leggen. 

Toch begrijp ik het advies wel en ga er ook zeker iets mee doen. Op stap gaan, andere dingen zien en meemaken vind ik ook leuk. Alleen ben ik daar nog niet aan toe gekomen. Zo gaat dat soms.

Ik ben deze week ingedeeld tussen twee jongens uit Sri Lanka, die hier volgens mij al best een tijd zijn en ook willen blijven. Ze hebben regelmatig geen of weinig huiswerk gemaakt en de lessen niet voorbereid, wat een goede samenwerking niet bepaald bevordert. Zij, en andere studenten op deze school die hier soms jaren zijn, hebben baantjes om geld voor hun studie te verdienen. Dat heet in het Japans ‘arubaito’ Arbeit, een Duits leenwoord. Ik denk niet dat dat in Japan een vetpot is. Meestal simpel, soms zwaar werk en lange uren. In een restaurant zag ik laatst dat je daarmee omgerekend €7 per uur kunt verdienen. Dat ze soms moe zijn, begrijp ik best, maar wat ik lastiger vind te verteren, is dat het lijkt alsof ze totaal geen interesse hebben.

’s Avonds viel helaas mijn internet uit. Voor ik dat weer aan de gang had, was ik een uur verder. De hulp ingeroepen van mijn Maleisische buurvrouw, maar die kwam er ook niet uit. Uiteindelijk lukte het me om weer verbinding te krijgen, net voordat ik van plan was om een noodoproep aan Yamasa te sturen. De volgende dag bij het Service Centrum gemeld. Er kwam een meneer van het internetbedrijf. Inmiddels werkte alles natuurlijk weer. Net als bij de tandarts. Zit je in die stoel, heb je geen kiespijn meer. Hij heeft alles gecontroleerd, zelfs foto’s gemaakt van mijn router. Uiteindelijk was hij een paar uur bezig en heeft ook meteen maar alle andere huisjes onder de loep genomen. 

Bij een winkeltje met allemaal verschillende heilzame stenen, kocht ik een stukje steen (is het volgens mij) met allemaal kristallen erin. Men zegt dat dit helpt om je huis of wat je dan ook, te reinigen. Een rondje door de 26 vierkante meter gemaakt en op een centrale plek naast mijn bed gezet. Dit alles in het kader van baat het niet dan schaadt het niet’.

Dinsdag at ik kishimen, een pastasoort waar Nagoya bekend om staat. Dikke platte noedels. Simpel in een goede dashi, lekker hoog op smaak gebracht. Een beetje groenten erdoor en klaar ben je. 

Normaal kook ik 's avonds een ruime hoeveelheid, zodat ik voor de lunch genoeg overhoud voor een bento, een soort ‘broodtrommeltje’ maar dan anders. Een bento is een Japanse (lunch)maaltijd in een (mooi) bakje, dat al dan niet in de magnetron kan worden opgewarmd. Ook op stations kun je de meest fantastische bento met lokale produkten kopen om in de trein van te genieten. Woensdag at ik ’s avonds een voor de lunch thuis vergeten bento, die eigenlijk nog veel lekkerder was geworden. Net als onze stoofgerechten die met een dagje bewaren in de koelkast er soms beter van worden. 

Op TV zag ik een shinkansen-achtige trein voorbij komen in NS kleuren! Ik was echt verrast. Eerst dacht ik te begrijpen dat het een nieuwe trein was, maar later begreep ik dat men afscheid nam van deze trein. Op heel veel plekken waar de trein voorbij kwam, stonden mensen langs het spoor te wuiven. Het is een ‘diagnostic train’. Vandaar de naam ‘Dr. Yellow’. Al rijdend controleert hij het spoor en bovenleidingen, ook in verband met aardbevingen en na reparaties. Hij rijdt vaak 443 km/u en wordt snel vervangen door een nieuwere versie.

Die inzinking van het begin van de week is er nog steeds. Het leek alsof de connecties tussen horen wat er wordt gezegd en het begrijpend opslaan er niet meer waren. Als de ‘sensei’ dan aan vijf studenten die er eerder niet bij waren geweest, hardop de grammatica gaat uitleggen waarover jij de test aan het maken bent, raak je helemaal in de war. Uiteindelijk alles opnieuw doen met figuurlijk dichtgeplakte oren kan een oplossing zijn. Op vrijdag bleek dat te kloppen, want alles was goed en van een andere eerdere test ook.  Daar kun je dan als een kind zo blij van worden en dansend het weekend in gaan. 

Mezelf getrakteerd op de ‘vreselijke visberg’ bij Daisyosuisan. Een stapeltje maki, rijstrolletjes met nori, zeewier, eromheen met daarop een enorme berg voornamelijk rauwe vis. ’s Middags naar het badhuis. Daarbij moet je niet denken aan een (ouderwets) badhuis zoals bij ons. Ik weet niet eens of die nog bestaan. Het is meer wat wij een ‘wellness bereik’ zouden noemen. Verschillende baden buiten, enorme sauna, stoombad met grof scrubzout en een bijzondere zeer fijne met iets van een zeldzame bloem erin. Een bijna ontelbare hoeveelheid bubbelbaden met keiharde en minder harde massagestralen, ‘denkiburo’ (elektrisch geladen baden) etc. etc. Voor omgerekend €6 kun je daar min of meer zo lang als je wilt, gebruik van maken.

Het weekend begint met huisje opruimen, schoonmaken, was doen. Als de goedkope stok met wisser voor de vloer in één keer stuk gaat, moet je op de knieën poetsen. Verder wat schoolwerk voorbereid voor maandag. Tussen de middag naar buiten. Het was prachtig weer. Een heerlijk zonnetje, weinig wind, dus helemaal niet zo koud als je verwachtte, terwijl vanochtend het afvoerwater van de airco, dat via mijn balkon naar een putje loopt, een ijsbaan was geworden. Het strookt ook niet met de gisteren op TV gemelde code geel voor extreme kou in grote delen van Japan en ernstige sneeuwoverlast. Okazaki is zeker de enige plek waarvoor het niet geldt.

Het weekend van 31 januari is er ‘mapping en projectie’ op het kasteel van Okazaki.

Verrassend mooi en geïnspireerd op het culturele erfgoed van Tokugawa Ieyasu en de unieke geschiedenis van Okazaki. Hij werd geboren op 31 januari 1543 en leefde tot 1 juni 1616. Hij was oprichter en eerste shogun van het Tokugawa shogunaat. Hij wordt gezien als een van de drie ‘verbinders’ van Japan, samen met Nobunaga en Hideyoshi, die allemaal in de buurt van Nagoya zijn geboren. Ze streden om Japan te verenigen en vrede in het land te brengen. Tot op de dag van vandaag worden alle drie als helden beschouwd.

Na afloop met mijn Duitse klasgenote gegeten bij Kamahalu of Kamaharu, waar ik ooit udon leerde maken en die voor mij nog steeds de beste udon hebben. Een lekkere bite, super heerlijke bouillon om te dippen en gratis heel veel extra lenteuienringetjes. We sloten de avond af bij mijn favoriete tachinomi, waar een oude bekende van vorig jaar stond te drinken en waar we ik als oude vriend werd binnengehaald en ook mijn nieuwe vriendin figuurlijk in de armen werd gesloten. Ondanks het feit dat het langzaam begon te regenen, wandelden we blij en ontspannen naar huis.