Wanneer je 's morgens in die ijzige koude naar school loopt en de zon schijnt, dan knalt de blauwe hemel je bijna tegemoet. Daar word je wel weer vrolijk van, zelfs als je langs de begraafplaats loopt (waar ik elke dag langs kom). Hier is een begraafplaats voor mij niet een vervelend griezelig ding of zo. Het ziet er altijd een soort gezellig uit met over het algemeen verse bloemen of keurig verzorgde namaakboeketje.

In Japan wordt links gereden en (er is vaak geen stoep in de ‘gewone’ woonwijken) rechts gelopen, dus tegen het verkeer in net als bij ons. We hadden hier van de week op school een nogal ingewikkelde luisteroefening over.

Soms is er langs de weg een groene streep getrokken aan de kant waar je moet lopen ongeacht in welke richting je gaat, want in smalle straten kan dat dan weer aan welke kant dan ook zijn. 

Er is hier trouwens een onderzoek gedaan, waaruit naar voren kwam dat men over het algemeen (in het rapport wordt zelfs gesproken van ‘over de hele wereld’) op stations, musea en dergelijke, het meest aan de linkerkant loopt. Waarom weet niemand. De Chinese klasgenoot zegt dat in haar land wordt aangenomen dat het iets met de goden heeft te maken, in Japan zegt men (omdat de meeste mensen rechtshandig worden geboren) dat het komt omdat de samurai aan de linkerkant van de weg liepen, zodat ze makkelijk hun zwaard konden trekken als er gevaar was en bij ons zegt men dat het van de Romeinen af komt.

Op school staan bij de ingang een paar karretjes met fris gewassen handdoeken, van klein formaat zoals men in het badhuis gebruikt, voor leerlingen die misschien op de fiets door de regen of sneeuw zijn gekomen, om zich af te drogen en op te knappen. Ik kan me herinneren dat een aantal jaren geleden er op kritieke kruispunten bij de school zelfs leerkrachten stonden om je al van verre welkom te heten en ervoor te zorgen dat leerlingen veilig op school belandden. Dat zie ik inmiddels niet meer. 

Wat er nog wel is, en misschien nog wel meer, zijn allerlei aanplakbiljetten die ons waarschuwen voor slechteriken die ons willen verleiden tot het aangaan van foute relaties en handelingen. Zoals het verkopen van je ‘residence card’ of het op misdadige wijze laten gebruiken van je bankrekening. Dat geldt natuurlijk vooral voor studenten die hier langer zijn en/of wonen en inderdaad een ‘residence card’ hebben verworven en dus ook een bankrekening hebben kunnen openen. Zonder ‘residence card’, een verblijfsvergunning, kun je in Japan geen of moeilijk een bankrekening openen of een eigen Japans telefoonnummer krijgen.

Ik heb pas nog een erg leuk boekje cadeau gekregen en met plezier gelezen waar die dingen onder andere ook in voorbij komen. Het heet ‘Deze autist ging naar Japan’ en is geschreven door Bianca Toeps.

Op dit moment lijkt er een overschot te zijn aan oesters. Je wordt ermee doodgegooid. Van klein tot groot, in de schelp of schoongemaakt en zelfs al verwerkt tot kant en klare hapjes. Van de grootste heb je er schoongemaakt een stuk of twintig voor omgerekend nog geen €7. Helaas houd ik niet van rauwe oesters, dus heb ik er weinig aan.

En eindelijk zijn ook mijn geliefde dekopon citrusvruchten betaalbaar aan het worden. De velletjes zijn zo dun dat je ze nauwelijks opmerkt en de dikke, zoete en vol sappige vezels spatten met alle heerlijkheid in je mond uiteen.

Op vuilophaalochtend word ik steeds weer vrolijk begroet door die aardige meneer die zorgt dat ik mijn burgerlijke afvalplichten hier netjes verzorg. Ik dacht ik neem eens een pakje stroopwafels voor hem mee, is hij er niet die ochtend. Wel mijn vuil gedumpt, dat onder een net met een verzwaard koord net netjes blijft liggen tot de vuilnisdienst het heeft opgehaald.

De stroopwafels gegeven aan een vriendelijke medewerkster van het administratiekantoor van de school, die me regelmatig helpt met kleine dingetjes. Ook nu zorgde ze ervoor dat ik vanaf het kantoor een telefoontje kon plegen dat vanaf mijn Nederlandse nummer niet wilde te lukken.

Volgende week ga ik een paar bezoekers uit Nederland begeleiden op een culinaire inspiratiereis. Het programma is gemaakt en de meeste dingen zijn geregeld. Alleen was er een bijzondere reservering die ik graag wilde maken bij een zaak met slechts 8 plaatsen. Je moet zelf reserveren en dat kan pas vanaf een week van tevoren tussen 12.00 – 15.00 uur ’s middags. Ik was best zenuwachtig. Zat ik daar in het kantoor tussen alle leerkrachten in, die me konden horen en daar ook zeker hun best voor zouden doen, in mijn beste Japans te telefoneren. Het voelde als een examen. Maar... uiteindelijk kwam ik erdoor en lukte het me om de reservering te maken. Ik sprong letterlijk een gat in de lucht.

Om het te vieren 's avonds leuk en lekker uit wezen eten met een van mijn klasgenotes.