Het lijkt alsof er een wonder is gebeurd als je om 6 uur ’s avonds klaar bent met leren. Dat kan betekenen dat je gewoon lekker bezig bent of dat je denkt dat je lekker bezig bent, maar dat later blijkt dat je het volkomen verkeerd en te makkelijk hebt ingeschat. Met zo een lastige taal als Japans blijft dat toch steeds wel een beetje boven je hoofd hangen. 

Gisteren was het setsubun met vele evenementen bij tempels en shrines. Op school is er dan de gebruikelijke festiviteit dat klasgenoten als ‘duivels’ verkleed de klassen langs gaan. Men roept ‘oni wa soto, fuku wa uchi’ wat zoveel betekent als ‘weg met de ellende en kom binnen met het geluk’. Setsubun is de dag voor het begin van de lente op de historische kalender van Japan. Op internet zijn er vele filmpjes van te vinden en ook in mijn blog van vorig jaar kun je zien hoe het er in mijn school aan toe ging. Er wordt met gedroogde, eetbare sojaboontjes gegooid en het is de bedoeling dat voor een goed jaar je evenveel boontjes eet als je jaren telt. Op school gebruikte men dit keer pel pinda’s wat voor mijn gevoel afdeed aan de traditie en bovendien voor een hoop rommel zorgde in de klas. 

Van mijn lief had ik zakgeld meegekregen. Daar wilde ik tot en met de eerste week van februari mee doen. Het was een soort sport. Het voelt ook wel heel erg als luxe, dat je dit kunt doen omdat je het wilt en niet omdat het moet.

Zondagmiddag in de supermarkt had ik omgerekend nog ongeveer €4. Ik kocht broccoli en kishimen. Kishimen zijn platte, zachte noedels waar Nagoya bekend om staat. Ze zijn gemaakt van niet meer dan water, bloem en zout, maar net als bij elke noedel of pasta zijn het vakmanschap waarmee de noedels worden gemaakt, de soort tarwebloem die wordt gebruikt, het geduld waarmee het wordt gemaakt en de manier waarop het gerecht wordt opgediend, de dingen die het maken wat het is. Kishimen worden geserveerd in een geurige dashi/bouillon met allerhande topping. De mijne zou een hele simpele versie worden.

Met wat ik nog in huis had, wat overigens nog niet een fractie is van wat ik in Nederland meestal ‘in voorraad’ heb, had ik een plan. 

Dat betekende maandag voor de lunch een soya-reep, mandarijn en miso soep, ’s avonds rijst met groenten, voor de lunch dinsdag rijst met de rest van de groenten, dinsdagavond en woensdag voor de lunch gebakken rijst (ik had nog uien, knoflook en een paar plakjes van een soort spek) en woensdagavond kishimen met groenten en een eitje. Gelukkig had ik een aardige voorraad ijsjes aangelegd in mijn mini diepvriesgedeelte van de koelkast. 

Het is hier inmiddels heel erg koud geworden. Gelukkig voor mij, want ik heb er een enorme hekel aan, is hier nog steeds geen sneeuw gevallen. Ik vind sneeuw alleen leuk als je niks anders hoeft te doen dan wandelingen te maken in een prachtig besneeuwd bos en niet hoeft te reizen of iets dergelijks. ’s Morgens is het gelukkig prachtig. Zoals op een ochtend er nauwelijks wind is en zo zonnig dat het bijna warm voelt. Dan loop je vrolijk naar school, waar alles zijn gebruikelijke gangetje gaat. 

Donderdag mocht ik van mezelf weer gewoon boodschappen doen. Kleine fuji appels gekocht, die helaas niet zo lekker sappig en knapperig bleken te zijn als die enorme joekels (soms nog groter dan een flinke grapefruit) waar het sap bijna uitspuit. Voor het avondeten kocht ik schol.

Dit koop je hier in moten met de kuit erin. Het moeten enorme vissen zijn. Nog nooit eerder zoiets bereid. En die kuit... wat doe je ermee. Uiteindelijk werd het heerlijk. De kuit uit de moten vis gedrukt, met een beetje bloem bestrooid en kort gebakken blijkt het een heerlijke ‘borrelhap’ te zijn. Als je dat in Nederland kunt kopen, zou dat zomaar een van mijn nieuwe hapjes kunnen worden met een glas sake erbij. En die schol was ook erg lekker. Wat kort gebakken spinazie met sesam en je hebt een fijne maaltijd. Alleen dit soort vis bakken (of misschien wel elke vis) in dit kleine huisje is niet iets waar je blij van wordt. Hoewel ik alles tegenover elkaar had opengezet, was de meur niet weg te krijgen en had ik het wel ontzettend koud. Volgens mij stink ik morgen zelf ook nog. Hoe heerlijk het ook was, dat is iets dat je één keer doet. Gewoon uit nieuwsgierigheid.

Braaf elke dag 5 kanji leren, lukt best. Minimaal 3 of 4 goed in de dagelijkse test... maar wat weet je over een week nog? Tegelijkertijd heb ik het idee dat er langzamerhand steeds meer op zijn plaats begint te vallen en dat je dingen begin te herkennen. Soms weet je gewoon wat er staat, wat het betekent, terwijl je niet weet hoe je dat weet. En dan volgt er ineens een dag die zo vreselijk saai is met een nieuwe leerkracht die totaal niet voorbereid lijkt, alleen maar aan het zenden is en totaal geen interactie heeft met de studenten. We voelden ons allemaal een beetje aan ons lot overgelaten, en hadden tegelijkertijd medelijden met haar omdat ze er zo niks van leek te begrijpen. Gelukkig maandag weer iemand anders.

Zoiets moedigt aan tot ondeugendheid. Dus zit je op vrijdagmiddag om 4 uur uitgebreid aan de sushi met een enorme haibaru (heel veel ijs, sodawater en citroen en een heel klein beetje whisky).

Op de terugweg langs bij Don Quijote, de meest hysterische winkel van Japan. Vroeger heel goedkoop, maar nu allang niet meer op enkele producten en aanbiedingen na. Uiteindelijk ben je pas om 7 uur ’s avonds thuis. En wat doe je dan...een uurtje huiswerk maken. Eten hoeft niet echt meer na zo een late lunch, dus een beetje vlees, vooraf een appeltje en een ijsje toe.

Is het zaterdag. Hoef je niet vroeg op. Word je gewoon om 06.45 uur wakker en ook echt wakker. Het plan om naar Nagoya te gaan, was voor die dag niet goed, want er was veel sneeuw gevallen met de nodige ontregelingen van de trein, wat voor Japan redelijk ongewoon is. Klapperend van de kou op een winderig perron is niet bepaald mijn idee van iets leuks. Dus terug naar het gewone programma, huisje schoonmaken, was doen, huiswerk maken. Ook in Okazaki was het rond het vriespunt met een gevoelstemperatuur van min 5. Dan lijkt gewoon in je huis blijven het meest voor de hand liggende, als je huis tenminste warm zou willen worden, wat niet echt lijkt te lukken. De was buiten aan de lijn bevroor en ik binnen ook. Zit je in je eigen optrekje met je jas aan en een plaid over je schoot. Toch aan het eind van de middag besloten om naar het badhuis Raku no Yu te gaan en hoe heerlijk zijn al die warme baden dan.... 

Op de terugweg naar huis voel je geen kou, geen wind, zelfs zonder handschoenen lijken je handen niet koud te worden. Onderweg een paar plaatjes gemaakt van ‘Okazaki by night’ op een route van nog geen 20 minuten naar mijn huis. 

Mijn klasgenoot is het weekend in Magome. Heeft daar een stuk van de oude postroute gelopen. Wij, mijn partner en ik, hebben dat in een ander jaargetijde in 2019 gedaan. Toen was het al prachtig. Nu geeft het sprookjesachtige beelden. Ik mocht haar foto's gebruiken. Zeker tijdens het kaarsenfestival, wanneer langs de hoofdstraat van het dorp allemaal kaarsen in potjes staan opgesteld, ziet het er geweldig uit.

Een heerlijk weekend. Beetje uitrusten, studeren, wat werk voorbereiden voor de komende week zodat je later in de week niet zoveel druk voelt en dan een zelfgemaakte lekkere maaltijd van gemarineerde, gebakken kip en een ‘Japanse’ aardappelsalade. Op de achtergrond de Japanse televisie met zijn drukke en wilde programma’s die, hoe wild ook, prettig zijn om de melodie van de taal te leren.  Op de commerciële kanalen die vaak over eten en drinken en soms bizarre spelletjes gaan, hoor je vooral populair taalgebruik en op de wat meer serieuze zenders met mooie documentaires over Japanse tradities en gebruiken, kunstvoorwerpen en soms oude muziek, hoor je het meer beleefde taalgebruik. Goed voor je uitspraak en de klank van de taal, denk ik.