Een hoogtepunt van het Kyotoverblijf was het bezoek aan Akishika Shuzo, de sakebrouwerij die ongeveer ligt tussen Osaka en Kyoto. Met de auto was het een uur rijden vanaf Kyoto. We waren in de bijzondere gelegenheid om het gehele proces vanaf het stomen van de rijst tot aan het product in de fles te volgen. Daarover valt binnen de komende twee weken meer te lezen in mijn culinaire blog.

Buiten de brouwerij, waar 40 sake’s klaar stonden om te worden geproefd (zonder allemaal te worden doorgeslikt), werden ook van andere huizen in verschillende eet- en drinkgelegenheden in Kyoto veel sake’s geproefd. 

Natuurlijk werden ook de verschillende culturele aspecten van Kyoto belicht. We wandelden door Gion, de oude geishawijk, bezochten verschillende tempels en maakten gebruik van de publieke baden in ons hotel. We lunchten met ramen in een simpele zaak, waar zowel de overheerlijke bouillon als de gyoza in eigen huis werden bereid.

Natuurlijk aten we ook in een simpele izakaya, waar we zelfs later op de avond nog terecht konden. Een izakaya is een informele gelegenheid waar je een grote verscheidenheid aan drankjes kunt gebruiken en in plaats van een standaard vaste maaltijd verschillende losse gerechten bestelt waar je met elkaar van eet. In een prettige izakaya is het meestal rumoerig, er wordt veel gelachen en je raakt er makkelijk in gesprek met andere gasten, wat in ons geval door hier en daar wederzijds gebrek aan de taal van de ander tot komische situaties leidde.

Met de Shinkansen naar Tokyo. 

Bij aankomst een sushi-lunch met onder andere twee ingrediënten die voor de meeste niet Japanners lastig zijn om te eten. De ene is natto, hele gefermenteerde sojabonen, die wanneer je erin roert, steeds meer draden gaan trekken en slijmeriger worden. We aten het in een temaki, een met de hand gevormde rol met sushirijst en nori, gedroogde en geroosterde zeewier. 

Het andere is shirako. De kanji staan voor ‘wit’ en ‘kinderen’, en dat is dus wat je eet. Shirako wordt in het Engels milt genoemd. Het zijn de zaadvaten of sperma, meestal van kabeljauw, soms van zeeduivel, zalm of kogelvis. De kleur is meestal wit en het is een lange kronkelige sliert met ongeveer de structuur van hersenen. Dat wordt bij ons gewoon gegeten, net als hommetjes en kuitjes, maar op de een of andere manier vinden de meeste niet Japanners shirako eten een brug te ver. 

Een diner bij Gonpachi in Nishi Azabu is altijd een belevenis. Het is een drukke izakaya waar ooit de film Kill Bill is opgenomen. Op zondag wordt daar op de entresol taiko, de Japanse drums gespeeld. De zaak heeft een geweldige sfeer door de energieke en vrolijke houding van het personeel, zowel de koks, BBQ meesters, bediening en managers. Gasten worden door het team met veel geroep ontvangen en ook bestellingen worden met luide stem bevestigd.

Een van hun bekende gerechten is een grote garnaal verpakt in een farce van garnaal en gefrituurd met kataifi (een draadjesdeeg uit Turkije). Het wordt geserveerd met een pittige Thaise chilisaus.

Je komt er onder andere een muur tegen van sakevaten. Deze worden elk jaar aangeboden door de sakebrouwers uit heel Japan om de hier rustende ziel te vereren van de vroegere Keizer Meiji en zijn consorte Keizerin Shoken.

Het drinken van alcohol brengt geluk zegt men in Japan en zorgt ervoor dat mensen zich dichter bij hun goden voelen. Daarmee worden de Meiji Jingu Shrine sakevaten een symbool van geluk, welvaart en succes.

Zelfs kleine meisjes lopen al in deze stijl rond.

De Gothic Lolita is een soort donkere versie hiervan. Meestal zwart met kant en soms met glitters maar vaak ook van leer met pikante SM-elementen als gesnoerde korsetten, spijkers en studs, hoge laarzen en plateauzolen.           

Op Omotesando heb je op een van de kruispunten vanaf de daktuin van Tokyu Plaza (Harakado) een mooi uitzicht over deze straat met zijn dure Westerse modehuizen. Noem een merk op, en het heeft er een winkel. Het door het Nederlandse architectenbureau MVRDV ontworpen Gyre herbergt onder andere een winkel van Chanel en in het winkelcentrum Omotesando Hills, ontworpen door de beroemde Japanse architect Tadao Ando vind je naast dure tassen, kleding en schoenenwinkels op de bovenste verdieping een aantal restaurants en zelfs een wijnproeflokaal. 

Op een drukke zondag moet je er wel rekening mee houden dat wanneer je bij een van deze restaurants wilt lunchen, je eerst in de rij moet staan, want aan reserveringen doet men hier vaak niet. Uiteindelijk kom je dan soms bij een simpele ramentruck ergens in een zijstraat terecht.

In de stromende regen de Tsukiji markt op is niet prettig. Het is er soms erg smal en je moet erg voorzichtig zijn dat er geen water vanaf je paraplu op de handel van de verschillende kraamhouders valt. Door de drukte kun je ook niet lekker rustig kijken.

Een ontbijt met sushi is dan nog meer dan anders heerlijk om op te drogen en natuurlijk te genieten van de super verse vis. Zelden zie je naast elkaar de verschillende kwaliteiten tonijn in zulke grote stukken daitoro, toro, akami en ‘gewone’ maguro.

Bij Takashimaya Nihonbashi loop je altijd droog en kun je heel veel Japanse delicatessen zien, proeven en gewoon naar kijken. Het aanbod is overweldigend. Van oneindige rijen sake in 1.8 literflessen tot de prachtigste taartjes en Japanse zoetwaren tot verse vis en meloenen van omgerekend een paar honderd euro per stuk en aardbeien van wel een tientje per stuk. Ze zijn dan wel perfect rijp en perfect op kleur en model. Wil je spullen mee naar huis nemen, die in Nederland moeilijk zijn te verkrijgen, dan is dit te plek om ernaar te zoeken.

Verder stond Tokyo in het teken van cocktails proeven. Het was gelukt om een reservering te bemachtigen bij de hoog aangeschreven Gen Yamamoto. We kregen kundig en met de hand geplette en geperste prachtige verse groenten- en fruitsappen gecombineerd met bijzondere alcoholische dranken waar over de combinatie goed was nagedacht. 

The Old Imperial Bar van het Imperial hotel in Tokyo is vooral een belevenis door de bar zelf. Het is een ode aan de architect Frank Lloyd Wright met motieven uit het originele door hem ontworpen Imperial Hotel uit 1923. Met aandacht voor gast en bereiding schenkt men vooral klassieke cocktails die met verve worden bereid. 

In de cocktailbars Mixology in Akasaka, Folklore en Mixology Hibiya zijn de cocktails zelf net iets spannender. In de ene bar vooral met sake en shochu (een gestookte Japanse drank), en in de andere op klassieke cocktails geïnspireerde moderne versies.

Als je ergens in de ochtend om rond het middaguur vanuit het vliegveld Narita van Tokyo vertrekt, is het handig om de avond ervoor in Narita te slapen. Er is een ruim aanbod aan hotels die vlakbij de treinstations van Keisei en JR zijn gevestigd. Deze hebben vaak een service waarbij je de volgende dag met een busje van het hotel naar het vliegveld kan worden gebracht en ontkom je aan de stress van in Tokyo vroeg opstaan, de treinreis etc.

Bovendien geeft het gelegenheid om in Narita de Naritasan-tempel te bezoeken waar in de tuinen nu al, begin maart, de verschillende pruimenbomen in bloei stonden.

In het straatje naar de tempel zijn veel specialiteitenwinkels met onder andere ingelegde groenten, vers gebakken rijstcrackers, dango (een rijst snack die soms bij een vuur wordt geroosterd).

En je kunt er unagi eten, gelakte paling, waarvan men zegt dat deze in Narita het beste is. Hun overheerlijke chawan mushi, de hartige gestoomde custard met een stukje paling erop en een stevige saus is ook niet te versmaden.

We sloten af in een izakaya met champagne, verse gebakken viscake, gegrilde ui, de beroemde Japanse zoetige laagjesomelet, en heerlijke inktvis met een steaksaus erop. 

Tijdens zo een intense week waarbij er eigenlijk te weinig uren in de dag zijn en je heel veel met elkaar optrekt en deelt kan er een bijzondere band ontstaan en doet het afscheid een beetje pijn. Het voelde ook een beetje alleen in de Shinkansen op weg terug naar Okazaki met mijn bentobox in de trein.

Na ruim een week er tussenuit te zijn geweest, blijkt het lastiger te zijn dan ik had gedacht om weer naar school te gaan. Het is niet alleen de leerstof die je hebt gemist, want dat weet je van tevoren en daar heb je een plan voor gemaakt om mee om te gaan, maar vooral het totaal andere ritme waarin je leeft.