Okazaki, somber weer, weerzien, Kaqila
26 februari 2024
Okazaki, somber, regen, donker. Dagen achter elkaar.
Een van de dingen van Okazaki die zo fijn zijn, is dat het hier eigenlijk altijd licht is. Japan is een eiland met een landklimaat. En dat voel je in Okazaki goed. Vaak is het 's morgens ijskoud en wordt het in de loop van de dag heerlijk warm. De zon schijnt vaak en ook als het regent, is dat zelden dagen achter elkaar. Helaas kan het verkeren en dat deed het juist deze week dat ik bezoek kreeg uit Nederland. Wat een somberheid! Door het eerder juist zo warme weer was de pruimenbloesem al vroeg op zijn top, wat door de overmatige regen aan een vroegtijdig en vreugdeloos einde werd geholpen.
Camelia's staan hier langs de openbare weg zoals bij ons gemeentelijke perkplanten en worden hier zoals wij hedera gebruiken, gebruikt in hagen en afrasteringen.
De dagenlange regen maakte een ongewild einde aan die mooie gekleurde struiken en kleurde daarvoor in de plaats de straat in een tapijt van roze bloemblaadjes.
Bij al die somberheid probeert de zon er af en toe door te breken en verrast je met een, zij het, aarzelende regenboog.
Zaterdag was ik heel erg vroeg wakker en was het best een beetje spannend. Het voelt gek als je je partner een langere periode niet hebt gezien, je daar vreselijk veel zin in hebt, en dan een beetje zenuwachtig bent. Nog maar eens gekeken of mijn huisje er verwelkomend uitzag en wat boodschappen gaan doen. Uiteindelijk ontmoeten we elkaar op het station van Okazaki om 14.47 uur. Ondanks de vertraging van ruim een uur op Schiphol, hier slechts een half uur later dan we hadden gedacht. Het is heerlijk om weer bij elkaar te zijn en gewoon in het echt te kunnen kletsen in plaats van via videokanalen. Alles zo goed als het past geïnstalleerd en vriend heeft een beetje gerust, terwijl ik nog wat ging leren. De bedoeling is dat ik deze weken gewoon naar school blijf gaan en studeren.
’s Avonds gingen we eten bij ons favoriete visrestaurant waar ik vorige week een mooie plek aan de counter had gereserveerd. De sake wordt hier ruim geschonken, via een glas stroomt het over in een masu en dan verder in een schoteltje. Ik vroeg naar de officiële manier om zoiets te drinken. Er schijnt er niet echt een te zijn, maar er werd aangeraden om eerst het glas leeg te drinken. Dan de inhoud van de masu in je glas te gieten. Een masu is een vierkant houten doosje, tegenwoordig vaker van kunststof of bij een dure zaak van gelakt hout. Het werd vroeger in Japan gebruikt als maat voor hoeveelheden rijst. De inhoud van de masu past precies in je glas. De inhoud van je schoteltje kun je ook in je glas gieten als je dat wilt of je drinkt het rechtstreeks uit het schoteltje.
Het eerste gerecht was uiteraard wat wij de sashimi-berg noemen. Een heerlijke hoeveelheid van kraakverse vis, gevolgd door een vederlichte tempura van onder andere berggroenten die je alleen vroeg in het voorjaar hebt.
Zondag sushidag. Bij Totomaru was het weer een feest van de oudere dames en heren die hier bedienen en die me inmiddels als een (h)erkende gast welkom heten. We aten een aardig stapeltje overheerlijke sushi met een mega highball.
De katakana-test van vorige week kregen we op maandag terug. Ik had er twee van de 11 goed. Dramatisch. Het is maar goed dat die katakana- en kanjitesten niet meetellen in het eindresultaat al worden ze wel beoordeeld. Dat is vooral om je zelf een idee te geven van hoe je ervoor staat. Bij mij niet al te goed dus. Het blijft super lastig. Katakana wordt met name gebruikt voor van oorsprong niet Japanse woorden, maar het is soms moeilijk om te doorgronden hoe dat gaat. Onze Nederlandse ‘g’ bijvoorbeeld is in katakana nauwelijks te vangen. Dat wordt al snel ‘gu’ of ‘goe’ (een zachte ku of koe). Als je een beetje goede kennis hebt van het Engels, is het lezen makkelijker, omdat veel woorden daaruit zijn afgeleid. Maar dat ‘cancel’ ‘kyanseru’ wordt kun je even over nadenken. En ‘jacket’ soms ‘djaketto’ en soms ‘autaawea’ (outer wear) maakt het niet makkelijk te doorgronden. Het goot de hele dag van de regen. Aan het eind van de dag leek het ondanks het nog steeds plenzen van de regen een goed plan om bij de tachinomi wat te gaan drinken. Helaas was deze zaak dicht op maandag.
Uiteindelijk kwamen we terecht bij een zaak waar ik al jaren langs loop en die ik nog nooit open heb gezien. De Creator Bar. Een piepklein zaakje met een bar met een stuk of vijf barkrukken, verder een tafel voor vier personen en een oude sofa met een enorme tafel ertussen. Een podium van twee vierkante meter waar iedereen die daar drinkt mag gaan spelen op de twee gitaren die aan de muur hangen tussen de affiches van Jimmy Hendrix. De eigenaar, een oude rocker, die ooit in Shanghai heeft gewoond, lust er ook wat van. Hij dronk in de tijd dat wij er waren zijn winst van onze twee drankjes op. Warm water met shochu, want aan zijn kant van de bar was het best koud, zei hij.
Thuis gegeten met tsukune uit mijn kookboek en wat gestoofde pompoen en sato imo (lijkt op onze taro).
Op dinsdag zat het potdicht door dichte mist. Dat had ik hier nog nooit gezien. Het zou die dag ook rond de twintig graden worden. Omdat mijn hooikoorts-spray op was, nam ik een ander hooikoorstmiddeltje dat ik van huis had meegenomen, maar blijkbaar werkte dat hier anders. Ik voelde me de hele dag een beetje vreemd, alsof ik letterlijk ‘niet bij de les was’, niks begreep en op een bepaald moment vielen zelfs mijn ogen dicht. Ik worstelde me door de dag heen. Na school eerst een rondje gelopen om bij te komen. Daarna geleerd en samen met vriend naar de tachinomi. Je kunt kiezen uit ontelbare soorten sake, shochu, wijn en vooral whisky's van over de hele wereld. Vanuit een muur met blikjes met allerlei visjes van noord tot zuid Japan tot paté en kaas uit Frankrijk kun je kiezen wat je wilt en tegen een tarief van een paar honderd yen wordt dit al naar gelang van wat het is voor je bereid en geserveerd met wat erbij hoort. We waren de enigen in deze bijzondere zaak, waar het in het weekend vaak afgeladen is tot heel lang na het sluitingstijd.
Het is bizar. Nog niet zo heel lang geleden was het hier zo koud dat je niet wist hoe je warm kon worden, en nu lijkt het zelfs in de avond ineens zomer midden in de winter ook al noemt men het hier lente.
Woensdag is zo een dag die ik hier liever oversla, omdat de manier van lesgeven niet goed bij mij past. Ook nu weer was er verwarring over wat moesten doen en hoe we dat moesten doen. Voor je het weet is het gelukkig tijd en kun je naar huis.
Maar eerst nog Kaqila les. Kaqila (of Kakira) is een populaire Japanse oefenmethode die erop is gericht om met soepele bewegingen en ademhalingsoefeningen je bewegingsvrijheid en algehele welbevinden te verbeteren. Met ongeveer 500 verschillende 'kata' of vormen/houdingen ligt de focus op ribbenkast en ruggengraat en de grotere en kleinere gewrichten daaromheen. Helaas is het iets dat in Nederland nog niet beschikbaar is. Er schijnen wel wat video's etc. van te bestaan, maar dat is toch anders dan een echte les.
Zeker nu er zoveel gehoest en geproest wordt om je heen en er veel mensen ziek zijn of worden is het fijn om op deze manier iets positiefs aan je gezondheid te doen. Je kunt het verder te lijf met vitamine C in het kader van baat het niet dan schaadt het niet, paracetamol, een warm bad, etc. etc. Grappig is dat in Japan men zegt dat als je verkouden bent, je juist niet in een warm bad mag. Dat komt uit de tijd dat Japanse huizen geen verwarming hadden en altijd koud waren. Men ging dan ‘s avonds in bad om warm te worden, maar je mocht niet te lang blijven zitten, want dan werd je er sloom en moe van en bevattelijker. Dus... als je verkouden bent mag je niet in een warm bad, want dan wordt je weerstand minder en word je er ziek van. Inmiddels is er wetenschappelijk onderzoek naar gedaan en is gebleken dat je door in een warm bad te zitten niet sneller ziek wordt.
Donderdag. Nog steeds somber. Voor degene die niet naar school hoeven een uitgelezen dag om een Okazaki-rondje te doen met koffie drinken, beetje winkelen, wandelen, park etc. En tussen de middag omeraisu eten.
Omeraisu is de met gebakken rijst gevulde omelet met ketchup erop. Als je geliefde het thuis voor je maakt wordt er met die ketchup vaak een hartje op geschreven of iets dat ‘kawai’ is. (betekent: lief, zoet, schattig, grappig, vertederend).
Na school ging ik snel naar huis. Hoewel we geen test hadden de volgende dag en geen huiswerk, wilde ik wel kanji studeren en katakana en nog wat dingetjes nakijken. Zo in de loop van de dag komen er verschillende grammaticale dingen op je pad, die een vraag opwerpen. Soms zijn dat dingen die pas in een volgende klas/niveau worden besproken en wil men er liever nog niet op ingaan. Soms zijn het van die dingen die je al heel lang geleden hebt geleerd, waarvan je je ineens afvraagt hoe het ook weer zat.
Vrijdag, 23 februari is een nationale feestdag, de verjaardag van de keizer. Alleen gaat de school zelden dicht, zelfs niet op nationale feestdagen. Dit in verband met alle verschillende nationaliteiten die bij Yamasa studeren voor kortere of langere tijd, die hun studietijd niet doorbroken willen hebben door de vele Japanse feestdagen. Helaas voor de keizer en het volk was het weer een vreselijk sombere dag met veel regen. Gelukkig is er dan het badhuis. Heerlijk warm worden en relaxen in de verschillende baden. Alleen was dat relaxen er vandaag in het damesbad niet bepaald bij. Ik was niet de enige die daar ontspanning zocht. Bij de dames betekende dat heel veel moeders met nog veel meer kinderen. Hoewel de meeste Japanse kinderen hebben geleerd hoe ze zich in het badhuis bij voorkeur gedragen, en je daar eigenlijk zelden last van hebt, waren er vandaag een aantal (volgens mij van een andere nationaliteit) die het nog niet helemaal hadden begrepen. Ze renden af en aan, bad in bad uit, met een aandachtsspanne per bad van niet meer dan 30 seconden, en daar tussendoor rondrennen om de baden heen. Uiteindelijk viel er een en werd het janken geblazen. Ik was er wel klaar mee en vertrok. Zelfs bij de ruimte waar je je kunt optutten, haar drogen etc. moest je in de rij staan.
We gingen eten bij het voormalige Kisen. Ik had de chef op zijn verzoek al van tevoren geappt dat we zouden komen. We kregen onze speciale plaats aan de counter. We werden verwend met een paar heerlijke gerechten waaronder een soort lobbige soep met een gestoomde bal erin van vis en garnalen en kleine stukjes gekleurde rijst. Daarna was er Japanse beefcurry en tonkatsu, wat nu zijn specialiteiten zijn geworden. Op het menu staat ook uitgebreid beschreven hoe hij zijn curry bereidt. Als toetje kregen we een zelfgebakken stukje cake (want chef was vroeger patissier) met walnoten. Vanuit Nederland had vriendlief een stuk boeren kaas voor het echtpaar meegenomen, dat uiteraard meteen werd geproefd met een glas shochu erbij. Vriend en chef communiceerden in het Japans, Engels en handen en voeten over bonsai en ikebana. Het was een genoeglijke avond en we gingen blij en ontspannen op huis aan.
