Pruimenbloesem Minami park, Valentine's dag, testkoken

Er zijn een paar dingen duidelijk. Japans rundvlees is duur, fruit (voornamelijk uit Japan) is duur, rijst en andere dagelijkse benodigdheden zijn goedkoper dan in Nederland. Groenten als doperwten, tuinbonen, snow peas en peultjes worden hier gezien als delicatessen. Een schaalje met 5 tuinbonen van een formaat dat wij liever laten liggen kost omgerekend ruim € 2. Hier wordt de boon aan tafel, bijvoorbeeld als hapje bij het eerste drankje, rauw geserveerd. Je haalt de bonen zelf uit de buitenste schil, dan uit hun velletje en dan duw je hem in een speciaal soort zout voordat je hem opeet. Ook spruitjes worden op schaaltjes van 5-6 stuks verkocht en ook weer in een veel groter formaat dan wij zouden willen. Doperwten en sperzieboontjes worden per handjevol verkocht. Door de gunstige wisselkoers voor de euro op dit moment is verse vis relatief goedkoop. Kabeljauw, schelvis, schar, schol ligt allemaal rond de € 2 per 100 gram. Grote garnalen komen hier uit de diepvries en kosten voor 12 echt grote garnalen, type black tiger prawn, omgerekend ongeveer € 5 - € 7 voor 12 stuks.

Tegen zeven uur was het tijd voor een maaltijd buiten de deur. Even vergeten dat dat op zaterdagavond rond die tijd gewoon niet gaat werken. Bij vijf restaurants geweest, van mijn geliefde visrestaurant bij het station tot een izakaya, ramen-, sukiyaki- en zelfs een okonomiyakirestaurant. Het eerste dat ik aan de beurt was, was om 21.30 uur. Onderweg terug naar huis bij mijn pas ontdekte tachinomi een overheerlijke klein glaasje sake gedronken. Gelukkig is de supermarkt hier tot 10 uur 's avonds open en kwam ik uiteindelijk tegen negen uur thuis met een tas met kant-en-klaar-gerechten. Soms is dat ook weer okay.

Lekker vroeg naar bed.

Zondag studeren, lunchen bij Totomaru, en de eerder gemaakte inkopenlijst voor de workshop al struinend door de supermarkt voorzien van prijzen. Daarna opgestuurd naar de dame die deze workshop organiseert. Verder weinig tijd voor iets anders.

Behalve dan voor het leren van de kanji. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het waar is wat de sensei zeggen. De enige manier om kanji te onthouden is dagelijks het schrijven ervan te oefenen tot je hand uiteindelijk bij de eerste streep de rest bijna als vanzelf overneemt. Tenminste, dat hoop je te bereiken.

Maandag was het gelukkig iets levendiger op school dan de week ervoor. Deze week zit ik naast een medestudent uit Taiwan, die met de opgedane Japanse kennis in Taiwan wil gaan werken als gids. Fijn is dat deze jongen me goed kan helpen kanji te begrijpen. We worden langzaam ingeleid in het schrijven van stukken, waarbij ik er vorig jaar achter kwam dat je daar thuis niet helemaal alleen over hoeft te zwoegen, maar dat een groot gedeelte op school kan worden voorbereid met behulp van de sensei. 

Woensdag was het 14 februari. Valentine’s dag. Een rumoerige opwinding maakte zich van onze school meester. Sommige nationaliteiten weten nauwelijks waarover het gaat, andere willen er niks van weten, en weer andere willen er hoogtij mee vieren. Uiteindelijk aan het eind van de dag is je bureau overladen met allerlei chocoladeachtige zaken. In Japan is Valentine’s dag namelijk een dag waarop vooral vrouwen chocolade geven aan hun geliefde, maar ook als ‘giri choco’, grof vertaald zou je kunnen zeggen ‘chocolade die je sociaal verplicht bent om te geven' aan klasgenoten, leraren, vrienden, collega’s etc.etc. Ook dit kan weer gevoelige problemen opleveren, omdat er aan het einde van de dag kan worden gekeken naar wie het meeste chocolade op zijn bureau heeft, dus... het meest geliefd zou zijn. Een warm gevoel gaf me de Japanse jongen die zijn bij ons in de klas studerende meisje uit een ver land stond op te wachten met een bos rozen. Hoe lief is dat!

Donderdag vertelde mijn favoriete sensei dat we vooral ‘buiten de school’ veel moeten praten. Je hoeft er niet verlegen om te zijn of bang dat je fouten maakt. Japanners gaan je echt niet verbeteren. De grammatica op school is belangrijk want dat ben je daar aan het leren, maar daarbuiten gaat het vooral om communicatie. Ook als je grammaticaal niet helemaal correcte dingen zegt, begrijpt men je heus wel, zei ze. Alleen als je echt heel foute en verlegen makende dingen zou zeggen, dan zou men je daar wel voorzichtig op wijzen.

Het is soms ook verdraaid lastig om die grammatica goed te gebruiken in een echt gesprek. Zoals hierboven bijvoorbeeld: je ziet één manier om te zeggen dat het erop lijkt dat het gaat regenen. En dan zijn er ....tig manieren om met kleine nuanceverschillen te zeggen dat het erop lijkt dat het niet gaat regenen.

Haar boodschap bevestigt voor mij vooral wat ik al jaren doe. Zoals bijvoorbeeld tijdens het boodschappen doen met mensen in winkels praatjes maken in de vorm van informatie vragen. Als ik langs een huis loop waar een oude dame naar buiten komt en het regent, roep ik iets wat op dat moment toepasbaar is, en er volgt dan een kort gesprekje, waarbij ik echt het gevoel krijg dat we elkaar begrijpen en dat het ook wordt gewaardeerd. In restaurants als dat zo uitkomt en ik er niemand mee lastig val ga ik soms in gesprek met chefs over wat ze aan het maken zijn of met andere gasten die, ook alleen, naast me aan de counter zitten te eten. Volgens mij leer je daar veel van. En ik heb nooit het idee gekregen dat ik er iemand ‘mee lastig viel’. Wat dat betreft voelt het hier in Japan als socialere en relaxter dan in onze westerse wereld. Men gaat er niet meteen vanuit dat je iets kwaads in de zin hebt of dat je iets van iemand nodig hebt. Daarbij durf ik wel te zeggen dat belangstelling voor de lokale cultuur en gebruiken je een duidelijke voorsprong geeft.

Vrijdag, praatdag. Het bijzondere is dat ons nu al wordt verteld waar we in de examenweek rekening mee moeten houden, waar we op moeten letten etc. etc. En dat er naar een totaalplaatje wordt gekeken, want niemand kan super goed zijn in alles. De een is nou eenmaal beter in schrijven, de ander in lezen, de volgende in grammatica en weer een ander in spreken. Dat zijn de vier vakken waarin we worden ‘afgerekend’ met als klap op de vuurpijl de elektronische grammaticatest, waar de meesten van staan te bibberen. Uiteindelijk rolt er een soort gemiddelde uit, waarbij alle punten min of meer in balans moeten zijn. Na school rechtstreeks naar huis om de boel in orde te maken voor groot bezoek uit Nederland. Mijn beperkte huishoudelijke vaardigheden voerde ik naar allerbeste kunnen uit. Ik maakte de gehuurde futon (niet al te dik matras, dekbed en kussen) gereed en het huisje zag er uitnodigend uit. Daarna zoveel mogelijk ‘vooruit’ zitten leren en studeren. Zodra ik wist dat mijn geliefde in het vliegtuig zat en op een prettige plek, was het voor mij tijd om naar het badhuis te gaan voor de vrijdagse baddersessie. Daarna thuis gegeten en wat administratie gedaan. Ik zie dat mijn boek nog steeds met regelmaat via de boekhandel wordt verkocht. Daar word ik blij van. Het grappige is dat mijn bekendheid hier in Okazaki en dan vooral natuurlijk bij Yamasa en aanverwante organisaties flink is uitgebreid, maar dat ik er hier geen boek meer door verkoop.