Tegen de tijd dat de wekker afgaat, heb je dan al het huis schoongemaakt en een wasje gedraaid. Inmiddels ben ik de rijke gebruiker van een gehuurde wasmachine. Hoef ik niet meer met mijn vuile was over straat om er achter te komen dat alle machines bezet zijn. De afvoer zit dan wel weer op net zo een plek dat de rest in de keuken niet goed meer past, maar met een beetje schuiven en meten lukt het net. 

Vanwege andere plannen op zondag, vandaag voor de lunch naar Totomaru. Ik rook ik in de verte al dat ‘mijn’ boom in bloei stond. Vorige week zag je nauwelijks nog knoppen. Wat zou ik die geur graag in een flesje stoppen. Als je zin/behoefte hebt aan een oppepper, draai je dat flesje open en: Boem! Blij! Ik noem het mijn ‘happy’ boom. Even met de mevrouw van de boom staan praten die net de was in de tuin aan het ophangen was. 

In het kader van niet steeds hetzelfde doen, koos ik andere sushi. Met de brûlée brander gebrande zalm met een blokje ongesmolten boter erop, maakt echter niet blij. En een vage gunkan met blokjes maguro toro (de vettere tonijn), die op de band voorbij kwam, ook niet. De magie van de gunkan (duikbootsushi) zit voor mij vooral in het knapperige van de nori (dat donkere al dan niet gerookte/gebrande zeewiervelletje dat om de sushi heen zit). Zodra die nori een paar rondjes heeft meegedraaid, is die knapperigheid verdwenen. 

De rest van de dag zitten leren en kanji oefenen. Het blijft moeilijk om het schrijven van die kanji te onthouden. Toch begint langzaam een zekere herkenning en iets meer begrip op te treden. 

’s Avonds had ik als traktatie een stukje wagyu gekocht (90 gram). Op niet te hoge temperatuur in de koekenpan, wanneer het vet er een beetje is uitgesmolten een stootje extra hitte, kort op de andere kant en uit de pan even bijkomen. De pan afblussen met een scheut sake, een drup mirin en wat shoyu. Meer heeft het niet nodig. De kabocha, Japanse pompoen was helaas in de rijstkoker tot moes gekookt.

Twee keer in de maand is er in Nagoya bij de Osu Kannon tempel op zaterdag een antiekmarkt. Een leuk doel voor een uitstapje in het weekend. Helaas miste ik net de New Rapid (de snelste trein met de minste stops). De oude Rapid stopt bijna overal. Doet er een keer zolang over, maar je zit droog en warm en je wordt niet afgeleid. Heerlijk mijn grammatica voor de test maandag zitten doornemen. De markt zelf word ik niet warm van. Voor zover ik het kan beoordelen, vooral ook veel ‘rommel’. Er liggen vast kunstschatten bij, maar daarvoor moet je veel meer kennis van zaken hebben en dat heb ik niet. Al zwichtte ik wel bijna voor 8 gelakte soepkommen van hout met deksel. Het is wel weer echt een gezellige Japanse drukte met vooral veel eten en drinken. Je krijgt een soort stempelkaart, die je overal waar je iets gebruikt, kunt laten afstempelen en dan kun je iets winnen. Er liepen ook veel verklede mensen, vooral mannen als vrouwen, met synthetische, felgekleurde pruiken op en/of verkleed als sprookjesfiguren. Als gewoontemens ga je eten waar het de vorige keer zo lekker is. De dansende katsuoboshi blijft vermakelijk. 

Bij een super oud winkeltje met van alles van konbu (zeewier), kocht ik de restjes van konbu waarvan ze ‘tororokonbu’ hadden afgeschraapt (tororokonbu wordt gebruikt als garnituur, in soep etc. etc.) Wat overblijft is relatief zacht en vol van een soort salmiakachtige smaak en je kunt het rauw eten. Super gevaarlijk. Door de rijke umami smaak wil je er net als bij sommige soorten drop van door blijven eten.

Helaas blijkt dat ‘zo goed mogelijk’ niet te lukken als je slordig bent. Volgens mij was ik dat vroeger op school al. Leestekens, uitspraaktekens, waardoor bijvoorbeeld een ‘ha’ een ‘ba’ of een ‘pa’ wordt, of een verlengde ‘o’, als je het vergeet gaan er meteen twee punten af. Vandaag hadden we de sensei bij wie ik in verwarring raak. Zelfs met dingen die ik al jaren geleden heb geleerd. De ene manier van lesgeven ligt je nou eenmaal beter dan de andere. Daarom is het ook best een goed systeem dat je elke dag een andere leerkracht hebt. Gelukkig was daar mijn Italiaanse vriendin die geduldig een en ander nog eens uitlegde. Na school weer KaQiLa of Kakira gedaan. Ik zweette peentjes. Het is best zwaar die traag ogende bewegingen. Tot mijn vreugde ontving ik 10% van de kosten van deze klas terug, omdat ik Yamasa student ben. Daar kan ik weer twee keer van lunchen als ik voorzichtig ben.

Wanneer je je medestudenten beter leert kennen, komt de verbazing soms weer boven. Vandaag blijkt dat een van mijn medestudenten ‘dingen ziet’ om mensen heen. Dat sommige mensen ‘beschadigd’ zijn. Ik ben benieuwd wat ze bij mij ziet...

Drie tot vier uur studeren blijkt een vast gegeven. Hoewel sommigen in mijn klas daar niet aan toe komen. Als je je huiswerk/voorbereidingen niet hebt gedaan, wordt dat op nogal opzichtige wijze door de sensei genoteerd. Ik denk ook dat de school niet een excuus voor een visum wil zijn. Ik blijf maar drie maanden. Dat is een gewoon toeristenvisum. Om langer te kunnen blijven heb je bijvoorbeeld een studentenvisum nodig, waarbij je ook parttime mag werken (arubaito of baito zoals dat hier heet, van oorsprong Nederlands?). Een van de voorwaarden van dat visum is dat je 80% presentie haalt op school. Ineens zie ik dat er mensen zijn die elke week van de vijf schooldagen er één verzuimen...

Donderdag was het prachtig weer. Ineens 15 graden ’s middags. Dikke zonnestralen. Helaas waren die alweer verdwenen toen ik uit school kwam. Het was later vandaag, omdat we met zijn drieën na school weer de teksten hadden gecontroleerd van een Engelstalig pamflet dat lagere schoolkinderen hadden gemaakt over Japanse culturele aspecten. Bijzonder om te zien hoe iemand uit Nederland, Italië en Bosnië-Hertzegovina een gebrekkige Engelse tekst soms anders interpreteert. Het laat zien dat in een vertaling vaak een groot stuk van de emotie en beleving van de vertaler zit. We hadden geen huiswerk vandaag. Toch een paar uur zitten leren en kanji oefenen. 

Van de uitgever van mijn boek kwam het bericht dat de verkiezing voor de publieksprijs van start is gegaan en dat men kan stemmen op Japan in je pan. Dat kan via de site van de de uitgever.

Vrijdag is een dag waarop voornamelijk spreeklessen zijn. Je krijgt steeds een andere grammaticale constructie om te gebruiken. Het blijkt lastig om je aan die opdracht te houden, want men gaat vooral over naar het verhaal vertellen en niet meer aan die constructie denken. Gelukkig houden de meesten elkaar wel bij de les, waarbij de een eigenlijk het liefste exacte zinnen uit het lesboek wil gebruiken en de andere meer van de vrije figuren is. Het gaat steeds beter. De test voor woordenschat geen fouten, grammatica geen fouten. Ik kan dan echt blij zijn met de opmerking van de ‘meester’ bij de test als ‘subarashi!’ (geweldig!). Hoe simpel kan het leven soms zijn. De fouten in de uitwerking in het oefenboek helpen vooral om je dingen beter te leren begrijpen.

Morgen is het Setsubun, dat wordt gevierd op 3 of 4 februari. Het wordt gezien als de laatste dag van de winter. En dat komt omdat de manier waarop de datum wordt geschreven lijkt op de kanji voor de lente. 2月3/4日versus春. Voor mij zit de overeenkomst vooral in de vele horizontale streepjes. 

Tijdens Setsubun is er een ceremonie, meestal bij een tempel, waarbij (soja)bonen worden gegooid naar duivels. Je moet net zoveel bonen gooien als de jaren van je leven en je eet er ook net zoveel als de jaren van je leven. Voordat er met de bonen wordt gegooid is er een optocht met woest ogende demonen. Tijdens het gooien van de bonen roep je ‘oni wa soto, fuku wa uchi’ en dat betekent zoveel als  ‘weg met de duivel en hier met het geluk’.

Bij Yamasa is het een jaarlijks terugkerend evenement. Een aantal leerlingen, waarvan dit jaar drie uit onze klas, gaan een soort van verkleed alle klassen langs om iedereen bang te maken en wij gooien zakjes met bonen naar ze toe. Ik raakte er een in zijn gezicht en dat was niet de bedoeling. Gelukkig was het maar een klein zakje en is hij niet voor eeuwig verminkt.

Na school gegeten bij Daisyo. Vandaag sabanobunkaboshi. Het lijkt een beetje op hokke. De gedeeltelijk gefileerde vis wordt zongedroogd en dat gefileerd. Dit hadden ze nu met gewone makreel gedaan. Omdat er niet veel lastige botten in zitten, is het ook met stokjes redelijk makkelijk te eten. De sashimi van buri die erbij zat was overheerlijk, vast dicht bij de buik vandaan, want het was super romig. Gesmuld.