De keuze vandaag van het hoofdgerecht was beperkt tot een gestoofde vissenkop of wat roergebakken vlees. Mijn door het tijdsverschil nog steeds verwarde lichaam kon de vissenkop niet aan. De meneer naast mij wel. Dat was een les in ‘met aandacht’ eten. Hoe mindful kun je zijn! Met zijn eetstokjes pulkte hij beetje voor beetje het nauwelijks aanwezige vlees van de kop. Met de stokjes duwend op het vel om te zoeken naar waar het visvlees zou kunnen zitten. Een kieuw verdween in de mond om na vrij lange tijd geheel schoon weer naar buiten te komen. Ook het in mijn ogen dikke en taaie vel werd met aandacht en smaak verorberd. 

Donderdag was de eerste echte schooldag. Het rooster hing al klaar met in rood gemarkeerd het huiswerk en de quizes en testen die bijna elke dag worden afgenomen. Je hebt in het nieuwe systeem de hele dag les van dezelfde leerkracht in plaats van om de paar uur een ander. Dat is wel zo rustig. Om half twee ’s middags ben je klaar. Met thuis nog minimaal een uur of drie huiswerk en studietijd voor de boeg.

Er is een enorme aanwas aan studenten met als gevolg dat de klassen zo goed als aan hun maximum van 15 zitten. Wij zijn met 14. Ik ben in A2-2 geplaatst, dezelfde klas als vorig jaar. Bij binnenkomst donderdag greep de lerares me bij de arm en vroeg me hoe ik dat vond. Volgens de test kan ik wat een aantal onderdelen betreft naar een klas hoger, alleen komt al de grammatica die in mijn hoofd zit, er wanneer ik het spreek nog niet goed genoeg uit voor dat niveau. Mijn klas is zeer gemêleerd. Men komt uit Amerika, Mexico, Italië, Sri Lanka, Bosnië Herzegovina, China, Brazilië, Taiwan en Frankrijk. De jongste is een meisje van 15, die met haar missionaris-ouders in Nagoya woont.

Vrijdag is de nerveusheid en verlegenheid van de eerste dag er een beetje af. Men begint zich meer op zijn gemak te voelen. Inderdaad is de grammaticale stof voor mij een herhaling van zetten. Tegelijk laat het zien wat ik ben vergeten en/of niet goed gebruik. De doelstelling van dit niveau is om over drie maanden volwassen, grammaticaal correcte, volwaardige zinnen te kunnen maken met een ruime woordenschat en deze vloeiend in een gesprek te kunnen gebruiken. Aangezien dit ook mijn doel is, heb ik steeds meer het idee dat deze klas goed bij mij past.

Bovendien voel ik me er wel prettig. De meesten lijken ervoor te gaan. Twee dagen per week krijgen we les van een bijzondere, relatief jonge leraar, die een beetje af wil van wat hij Japanse valse bescheidenheid noemt. Daarom stelt hij bijvoorbeeld het gebruik van zinnen als ‘madamada desu’ ter discussie. Deze zin wordt veel gebruikt als reactie op het krijgen van een compliment en betekent ongeveer ‘ik ben nog lang niet waar ik zijn wil en moet nog flink mijn best doen’. Ook al ben je super goed in iets en weet je dat heus wel. Dat is anders en verfrissend en maakt me nieuwsgierig naar hoe hij nog meer naar andere dingen in de Japanse samenleving kijkt. Uiteindelijk gaat deze school niet alleen over taal maar ook over cultuur en ook dat is aan verandering onderhevig. 

Het prachtige weer vrijdagmiddag met veel zon en weinig wind, spoorde mij aan om een flink stuk te gaan wandelen. Dan zie je ook weer van die gekke dingen, zoals hoe men erin slaagt om op de kleinste plek drie auto’s te parkeren. Je moet dan wel goed afspreken wie er het eerste uit wil. 

Later ging ik naar het heerlijke badhuis Raku no Yu op ongeveer 15 minuten lopen van mijn huis. Voor omgerekend € 6 mag je zo lang als je wilt van de sauna, het stoombad met scrubzout, alle baden binnen en buiten en de massagebaden gebruik maken. Er zijn ook een paar baden waar je elektrische stootjes krijgt. Ik heb er zeer oude en fragiel ogende dames in zien zitten, die mij bezworen dat het goed voor je is. Na een paar keer proberen, ga ik er liever met een grote boog omheen. Het voelt eng. Water en elektriciteit samen klopt gewoon niet.

Thuis bereidde ik een aparte avondmaaltijd. Ik had nog een grote winterwortel en een ui. Daarbij kocht ik twee (dat kan hier) gewone aardappels. Uiteindelijk is het koud genoeg voor stamppot. Als je vervolgens deze ingrediënten kookt in dashi in plaats van water en je het grof prakt in plaats van tot moes stampt, smaakt het meer van hier in Japan dan van daar in Nederland.

Zaterdag begon goed. Om negen uur opgestaan. De zon scheen, dus wassen in een van de vijf tot de beschikking van Yamasa studenten staande wasmachines die op een paar minuten afstand lopen staan. Je hebt geluk als er een vrij is, en dat had ik. Daarna drogen op het balkon. Tijdens de was mijn woonruimte schoongemaakt. Met een beetje goede wil lukt dat in een half uur. Daarna de hele dag zitten schrijven aan mijn blogs, foto’s opgeruimd etc. etc. Opeens begon het te regenen. Ik kon mijn dekbed en de was nog net op tijd redden. De rest van de dag verdween in een soort waas. Ik voelde me niet lekker, het plaatje in mijn anderhalf jaar geleden gebroken pols deed raar en gaf vreemde stootjes af. Ik denk ook dat er veel pollen in de lucht zaten, want ik had het benauwd en nieste me een ongeluk. Buitendeur open (niet slim), deur dicht (benauwd). Pffff....

Uiteindelijk ging ik toch ’s avonds naar Daisyo Suisan tegenover het station waar ik een plek aan de counter had gereserveerd om te gaan eten. Ik had spijt van de reservering. Het was zo verschrikkelijk koud! Om het vriespunt. Die gemene, keiharde wind maakte het nog erger. Eenmaal binnen kwam het allemaal weer goed. Lekker zitten peuzelen. Hoewel ik niet alles lekker vond.

Bij de buren aan de counter zag ik iets met kip en kool. Ik bestelde het ook. Ik weet niet welke onderdelen van de kip het waren, maar het meeste was niet weg te krijgen. Het leek wel of ik op plastic zat te kauwen. Men houdt in Japan erg van kraakbeen en dat soort harde en taaie structuren. Ik vind het niks, ook al was de smaak heerlijk. De kool sopte ik lekker weg met de saus. Thuis dook ik na een kop cappuccino van sojamelk en genmaicha (groene thee met geroosterde rijst) mijn warme bedje in.

Ik sloot af met wat het mooiste stukje rauwe vis moet zijn, maar waaraan ik nog steeds moet wennen: toro, de buik van tonijn. Met een dikke laag vet, die niet vissig smaakt, maar een structuur heeft die ik lastig vind. Tegelijk, wanneer je het met aandacht kauwt, gebeurt er wel iets met de smaak die steeds rijker wordt. Toch zal ik het niet elke week bestellen. Chutoro blijft mijn favoriet, met een beetje vet. Op het ogenblik is het hier voor ons niet duur. Een lunch als dit met een ruime hoeveelheid niet bepaald de goedkoopste sushi en een mini flesje sake, komt omgerekend op nog geen €20. Natuurlijk liggen in de supermarkt ook aardbeien en trosjes druiven van rond de €20, maar die sla ik gewoon over. Terug in mijn huisje op de drempel van de buitendeur in de achter de horizon verdwijnende zon een stukje zitten lezen en nog wat woordjes geleerd.

Op maandag is er meestal stress vanwege de nieuwe stof die je voor je kiezen krijgt op school. Na klas heb ik samen met de mentor besloten om niet naar het hogere niveau te gaan. Het geeft rust om niet op je tenen te hoeven te lopen. Uitdaging is hartstikke leuk, maar er zijn grenzen. Bovendien zijn er veel andere leuke dingen. Je hebt meer tijd om dieper op eerder geleerde stof in te gaan en meer tijd om het schrijven van de kanji te oefenen. Verder is het minder belangrijk hoe klasgenoten zich gedragen in de klas, omdat de druk er minder is om elke minuut in klas te moeten kunnen gebruiken om te leren. En er zijn diverse andere bezigheden waaraan ik meedoe. Er werden foto’s gemaakt voor een brochure die in het voorjaar uitkomt. Volgens mij wil men er ook een oudere bij hebben om te laten zien dat hun school en culturele bezigheden niet alleen voor jonge mensen is. En gelijk hebben ze. Woensdag had ik mijn eerste les in Kaqila of Kakira. Als ik het goed verwoord, is het een revolutionaire Japanse bewegingskunst die gaat om het ontwikkelen van je ribbenkast en wervelkolom voor soepele beweging, ademhaling, houding en dus om totaal welzijn. Het is even lastig te volgen omdat de sensei in hoog tempo in het Japans instructies geeft. Toch begrijp je al snel dat het correct in- en uitademen op de overigens rustige en tegelijk energie vragende bewegingen belangrijk is. Je leert mooie en elegante kata (stijloefeningen met een vaste beweging), ziet jezelf in de spiegel en denkt: wauw, ben ik dat? Na afloop heb je het idee dat er spieren zijn gebruikt, die zelden worden aangesproken. Daarna geen spierpijn maar eerder wat ik spiergevoeligheid zou willen noemen. In ieder geval lekker om te doen.

Donderdag hadden we voor het eerst de grammatica-test on line. Ik vind het helemaal niks en ik ben niet de enige. Het is gedoe om in te loggen en het wordt steeds afstandelijker. Zit je in de klas op je telefoon een test te doen. Ik wil gewoon dat de sensei ziet wat ik heb gedaan, op papier, en dat hij of zij me daarover direct kan aanspreken wanneer ik het testpapier terugkrijg met al dan niet in rood aangegeven opmerkingen. Een rood hartje als je goed je best hebt gedaan en een boze smiley als dat niet zo is. Een groene 100% on line raakt me nauwelijks, een rode markering met te weinig goed raakt me net zo min. Gelukkig hadden we vandaag een van de sensei die ik het duidelijkst vind en die ook iedereen letterlijk ‘bij de les’ houdt. Dat maakte dat gedoe een beetje goed.

Na school via de supermarkt naar huis. Ook relatief jonge kinderen lopen hier van school zelfstandig naar huis. Worden niet met de auto opgehaald. Ook niet als het regent. En ze maken zeker geen haast. Als een stelletje oude wijven lopen ze op hun gemak keuvelend onder paraplus die bijna groter zijn dan zijzelf. 

Op zo een dag dat je denkt dat je snel ‘klaar’ bent met je huiswerk en studie,  is het uiteindelijk ineens 9 uur voor je hebt gegeten en alles weer hebt opgeruimd. Bij het bakken van een stukje vis, zeker als het zalm is, moet je wel de deur naar je woonruimte dicht te doen, de afzuiging aan en de buitendeur (die hier aan hier keukengedeelte zit) wijd open, want ook hier stinkt niks zo erg als zalm bakken. Maar... het was super lekker! Je wordt steeds slimmer met weinig ruimte en mogelijkheden. Ook dat is een leuke uitdaging. Wat dat betreft, moet het trouwens niet gekker worden. Men heeft gevraagd of ik in het Cultural Center, tijdens een van de kooklessen in een serie, in het Japans, Japanse traditionele gerechten uit mijn kookboek wil leren aan Japanse dames. Dat sluit precies aan bij wat onze vriendin op Kyushu zei, namelijk dat wat in mijn traditionele Japanse kookboek staat, veel Japanse mensen niet weten.

Vuil wordt in Okazaki onder relatief strenge regels opgehaald. Papier wordt netjes strak vastgebonden in bundels langs de weg gelegd. Ander vuil wordt onder een soort net dat op vaste punten aan een paal vast zit in zakken neergelegd.