Zondag natuurlijk weer sushilunchfeest. Doordat ik een beetje lang had zitten studeren was het eigenlijk al relatief laat (tegen half twee) voor ik de deur uitging. Heerlijk gegeten. Omdat de craquelé (door de droge lucht hier???) nog steeds in mijn gezicht lijkt te springen nog maar eens bij Kanebo langs gegaan, mijn favoriete Japanse merk van huidverzorgingsprodukten. De dame herinnerde zich nog de oranje lipstick die ik eerder bij haar had gekocht. Ik kocht een lotion (kost hier ongeveer 1/3 van wat het in Nederland kost) en kreeg er een scan van de huid bij (op miraculeuze wijze leek mijn huid er plotseling uit te zien als 45 jaar). Ik kreeg ook nog wat dagcrème monstertjes mee. Daar word ik van blij van! Volgens mij ben ik vast niet de enige die van dat soort kleine cadeautjes vrolijk wordt. Terug in mijn huisje was het van een andere orde.

De druk van de aanstaande testen en examens begint toe te nemen, ook al hangt er voor mij persoonlijk niks van af. Je wilt gewoon weten of je na drie maanden studeren werkelijk vooruit bent gegaan. Dus toch nog maar even een en ander nakijken. 

Maandag extra vroeg op om de hersens los te schudden. Gelukkig was het mooi weer. Dat stemt vrolijk. Na een ‘standaard’ grammatica test, volgde na de lunchpauze de ‘sakubun-tesuto’, een test waarbij je een stuk moet schrijven van tussen de 150 en 200 tekens. Het onderwerp bleek te zijn, wat je gaat doen wanneer je afscheid neemt van Yamasa. Sommigen leerlingen studeren hier twee jaar om het moeilijkste staatsexamen te halen (JLPT-N1), anderen (zoals ik) komen jaar na jaar terug om steeds een stukje te doen en nooit aan wat voor staatsexamen dan ook deel te nemen.

Lunchen doe je meestal in het klaslokaal, soms met kant en klare gerechten die men koopt bij Domy, de supermarkt in de straat van de school, soms met een zelfgemaakt bento.

Dinsdag was de spraaktest. Twee uur lang word je gekoppeld aan steeds weer iemand anders in de klas en moet je spreken over opgegeven onderwerpen, die om het half uur ongeveer wisselen. Twee leerkrachten die je niet kent en die jou ook niet kennen, lopen rond, luisteren mee en maken soms met ernstige gezichten aantekeningen. Er is ons steeds verteld dat perfect gebruik van de grammatica minder belangrijk is dan een vloeiend gesprek voeren waarbij je echt communiceert met je gesprekspartner en gevoel toont, waarbij je met name veel gebruik maakt van eigenlijk woordeloze geluiden en uitdrukkingen die laten zien dat je echt luistert, en die voor mij ook wel een beetje de Japanse conversatie typeren: ahhh, soodanè, nè, hmmm, uhhh, hontoo (echt waar?) etc. etc.  Met de een is dat een stuk makkelijker dan met de ander. Voor mij voelde het vooral als gezellig kletsen en leuke en interessante dingen horen. Ik hoop niet dat het een slecht voorteken is.

In de middag kregen we de leestest. Daar had ik niet wakker van gelegen, maar bleek een stuk heftiger dan ik had verwacht!!! In 45 minuten moet je vier stukken lezen en teksten verklaren. Normaal heb ik alleen al een uur nodig om zo een tekst te kunnen lezen met alle kanji die erin staan. Bij het laatste verhaal, de tijd drong, las ik eerst de vragen en probeerde daarna de antwoorden te vinden. Achteraf bleek dat ik daarin niet de enige was geweest.

Woensdag was de dag dat je een test krijgt voorgeschoteld met 200 vragen te doen in 1,5 uur. Ik kwam tot vraag 90, waarvan de laatste tien vragen eigenlijk gingen over JLPT-N3 waarvoor ik nog steeds niet heb gestudeerd. En misschien ook nooit ga studeren, want dat is mijn doel totaal niet. Hoewel..... een klein stukje verder wil ik nog wel. Na afloop wil iedereen lekker en veel eten, is men opgelucht, terwijl je nog niet eens het resultaat weet. Maar het is een soort afgesloten einde, waar je niks meer aan kunt doen. Mijn lieve, hard studerende, buurvrouw heeft gewoon kans gezien om alle 200 vragen volledig door te lezen, al wist ze niet altijd de antwoorden. Voor ze naar Japan kwam had ze in haar thuisland anderhalf jaar in de vorm van zelfstudie Japans geleerd, maar nog nooit een woord gesproken. Ongelofelijk hoe ver zij is gekomen! Die zie ik hier nog wel gaan werken en een of andere leuke baan krijgen! Volgens mij zitten ze bij Yamasa wel op zo een slimpie als zij te wachten. 

Morgen terug tot de orde van de dag. De laatste grammaticatest. Wat zal ik die regelmaat van huiswerk, voorbereiding voor testen en al die zaken die ‘moeten’ gaan missen.

Donderdag met mijn favoriete sensei. We hadden de laatste grammatica test. Grappig dat dit ná het examen is. Daarna hadden we echt een interessante herhaling van bepalingen zoals de, ni, he, wo, kara, made, made ni, etc. etc. wat je zou kunnen vertalen als: daar, naar, van, vanaf, tot, voordat, etc. etc, en dan denk je misschien ‘hoe moeilijk kan dat zijn?’ Eigenlijk niet zo heel anders dan bij ons. Wij kunnen ook in een park wandelen of er doorheen. We kunnen ook iets maken van of mét iets. Ook wij kunnen zeggen om twaalf uur, voor twaalf uur, uiterlijk om twaalf uur of vanaf twaalf uur. Dus eigenlijk gewoon heel makkelijk.....

Of een Gaudi-achtig huis, zomaar plompverloren zonder enig verband met de omgeving.

Een restaurant dat vervallen lijkt en waar de preien en lange uien in bakken rond het restaurant groeien in potten tussen de lege kratten en de airco-unit  in. 

Bij de Hatchimiso fabriek, waar de beroemde donkere, bijna zwarte miso wordt gemaakt, een miso-ijsje gegeten. Softijs, dat tegelijk zoet en hartig is. De kersenbloesem bij Okazaji kasteel doet nog helemaal niks. Dat wordt opschieten geblazen voordat volgende week het sakura evenement begint. Nog geen roze bloemetje te bekennen. Uiteindelijk weer helemaal terug gelopen. 

Onderweg  zie je een mevrouw op haar knieën het onkruid op een parkeerplaats verwijderen. Blaadje voor blaadje met een soort pincet.

En dan die tuintjes die men bij heel veel huizen maakt met potten en pannen en zelfs schilderijlijstjes met planten en bloemen erin. Veel huizen hebben geen tuin, maar wel een parkeerplaats voor een of twee auto's. Je ziet namelijk nergens auto's zoals bij ons langs de weg geparkeerd.

Als er al een tuintje is, dan wordt het vaak gebruikt om iets van groenten te verbouwen. Gewoon tussen de huizen in, langs de weg, midden in de stad. 

Thuis een beetje uitgerust en mijn afscheidsspeech voor volgende week bedacht. Altijd hetzelfde verhaal met hoe leuk je vrienden maakt op deze school (en dat is ook zo) hoe streng en tegelijk vriendelijk en geduldig de leerkrachten zijn (en dat is ook zo), en hoeveel je kunt leren (en ook dat is zo). Alles bij elkaar voor de twintig-plus speeches waar je naar moet luisteren ook erg saai. Ik besloot iets met haiku’s te doen. De met 5-7-5 lettergrepen geschreven gedichten waar men rond de 17de eeuw aan het hof mee communiceerde, gaan vooral over de natuur, jaargetijden, beleving, emotie, die in heldere, makkelijke woorden worden uitgedrukt om vooral door de lezer/toehoorder zelf verder te worden ingevuld. Een haiku zou in één adem moeten kunnen worden gelezen. Soms heb je gewoon van die dagen dat het uit je pen vloeit. Nog wel even afwachten wat de sensei ervan vindt en zegt.

Zaterdag, weer vroeg opgestaan. Dat ritme bevalt me hier goed. Huisje gepoetst, beddengoed buiten, was gedaan etc. etc. Om even over 11 uur was ik in Nagoya. Plan was een rondje bezienswaardigheden waar ik nog nooit was geweest. Het begin was bij de Fuji Sengen (Shinto) shrine die vooral gericht is op het verheerlijken van de goden van vulkanen in het algemeen en Mount Fuji in het bijzonder.

Via Shikemichi, een historisch straatje met een aantal bewaard gebleven gebouwen kom je vanzelf bij Endoji, een voor mij niet bepaald opwindende winkelstraat die ooit in 1612 is begonnen. Misschien dat het in juli wanneer het Tanaba festival wordt gehouden bezienswaardiger is. Ik ging nog wel even naar binnen bij een traditionele zaak, waar op maat van de prachtigste stoffen kimono en yukata worden gemaakt. Helaas ver buiten mijn budget, maar het was een bijzonder belevenis om daar op de tatami die prachtige stoffen te mogen zien, ook toen ik duidelijk maakte dat het voor mij te kostbaar was en ik me dat niet kon veroorloven. Mijn volgende doel viel helaas ook tegen. De Noritake fabriek, waar beroemd Japans porselein wordt gemaakt. De Westerse invloeden op hun ontwerpen is zodanig groot, dat ik er eigenlijk niks meer aan vond. Wat mij betreft had het van welke Europese makelij ook kunnen zijn. In het restaurant waar je kunt lunchen worden Italiaanse en Franse gerechten geserveerd. Voor de Japanse markt zal dit ongetwijfeld in trek zijn. Ik dronk een kopje koffie op een terras iets verderop en besloot nog een keer naar Osu te gaan om die overheerlijke takoyaki te eten. Bovendien wilde ik iets kopen voor een vriendin in Nederland die binnenkort jarig is en dat was me toe nu toe niet gelukt. Ik had namelijk goed in mijn hoofd wat ik wilde. Gelukkig lukte het daar wel. 

Op weg naar Nagoya station kijk je je ogen uit. Echt een grote stad met indrukwekkende en ook daar weer verwarrende en vaak totaal niet bij elkaar passende architectuur. Soms een tempeltje ergens tegen een gebouw aan 'gepropt' of een smal en lang huis tussen twee veel grotere gebouwen.  Een enorme kerk 'The Nagoya Sint Glorius Church. Wegen die kris kras over elkaar heen gaan.

Voor ik in de trein stapte nog even door de delicatessenafdeling van Takeshimaya gelopen. Wat een drukte. Je kunt bijna over de hoofden lopen. Alsof het gratis is, en dat is het zeker niet. Aardbeien (perfecte, dat wel) wit en rood van € 3 per stuk, bijzondere kersen (sakuranbo) van bijna €2 per stuk, een mandarijnachtige citrusvrucht van € 6,5 per stuk, naast allerlei eetbare bloemen voor slechts tussen de € 1,50 en € 3 voor een hele doos. Franse cannelés worden gebruikt zoals rijst onder sushi, om er allerlei lekkere dingetjes op te leggen. Ze heten dan Japanse kaneres en kosten omgerekend ruim € 4,5 per stuk.

Uiteindelijk is de dag ineens voorbij en was ik na een half uur met de trein vlak voor zonsondergang thuis met zware voeten (na bijna 13 kilometer lopen) en een hete kop (door de hele dag in de zon zonder hoed op). Heel vroeg ging letterlijk het licht uit.