Er gaat echt weinig boven vers gemaakte udon, van die dikke witte Japanse noedels gemaakte van tarwemeel, in een umamirijke bouillon, soms met een beetje groenten of gebakken tofu erop en al dan niet met een stukje tempura erbij.

Thuis was het verder op temperatuur komen, lekker in bad en bijkomen. Die wind hier kan soms zo erg zijn dat hij door merg en been gaat. ’s Avonds hadden we gereserveerd bij Daishosuisan. Weer feest.

Een kleine impressie van het eten: kraakverse sashimi, krabkroketten, gegrilde inktvis en nog wat dingetjes. We zaten uren te kletsen en ineens was om ons heen de zaak bijna leeg. Een teken om huiswaarts te keren. Daar wachtte een ijsje en koffie. We vernamen dat een familie in onze kennissen kring na even wachten hun kindje hadden gekregen en dat het allemaal in orde was. Het stemt tevreden en blij als dingen verlopen zoals je hoopt dat ze verlopen. Ineens worden zusjes tante, vaders en moeders opa en oma, worden stambomen zeker gesteld, en krijgen mensen een andere dimensie in hun leven. Zelfs op afstand ontroert me dat en word ik daar vrolijk van.

Op de plek waar je eerst je handen (en soms je mond) reinigt voor je verder gaat, dreven in het bassin gekleurde bloemen.

Bij een favoriete koffieplek koffie gedronken met een overheerlijke croissant van enorme afmeting de we dan ook samen deelden. Er waren ook croissantachtige zoetigheden zoals wij die niet kennen met aardbeien- of pistachesmaak, opgemaakt als kleine draakjes.

Ook was het weer een feest om de oudere dame op de tempuraplek bezig te zien, steeds weer met die toewijding. Bij wijze van uitzondering mochten we een foto van haar nemen. Ze hield wel haar mondkapje op. Haar lieve blik boven het mondkapje zal me lang bijblijven. ’s Avonds thuis hielden we het simpel met soba vongole. Wellicht zal ik daar te zijner tijd het recept van delen op mijn culinaire blog.

Maandagochtend namen we afscheid voor het gebouw van de school. Ik vond het lastig. Ben niet goed in afscheid nemen. Tegelijk ging ik weer volledig aan de studie. Het afscheidscadeau dat ik was vergeten mee te nemen van de ryokan van het vorige weekend in Yuya onsen, kwam ’s maandags aan. Met een prachtige handgeschreven brief in super beleefde taal, die later door een van de leerkrachten zou worden gebruikt in de lessen. Het cadeau gaat een goede plek krijgen ergens in Hoevelaken.

En zo gaat het studentenleven weer verder. Met in deze week al heel veel foto’s ter afscheid, omdat een van onze klasgenoten vroegtijdig nog net voor de examenweek de school verlaat. Geen zin meer??? Visaregels overtreden??? Als je geen 80% aanwezigheid haalt op school, wordt je visum ingetrokken. Dit is een school die hoog staat aangeschreven en presentie van studenten moet rapporteren aan de overheid om te zien of er geen visaregels worden geschonden en of de school niet wordt gebruikt als excuus om een visum voor een langer verblijf te bemachtigen. Daarin heeft men geen keus.

Op donderdag ging ik als Nederlandse, een kookworkshop presenteren van Japanse gerechten uit mijn kookboek Japan in je pan in het Japans, aan Japanse dames. Toen ik zag dat iemand had ingeschreven die ooit mijn lerares was geweest tijdens een van mijn eerdere studieperiodes, werd de druk nog wel een beetje groter.

Vrijdag was ik een beetje uitgeblust. Blij dat school voor die dag klaar was. Zelfs het badhuis was me iets teveel en hield ik snel voor gezien. Soms is je batterij gewoon bijna leeg en moet je eerst opladen voor je weer op normale snelheid verder kunt.