卒業、afzwaaien, Okazaki kasteel sakura matsuri, emoties
24 maart 2024
Een week vol met examenuitslagen, afzwaaien, 卒業, afscheid, emoties, sakurafestival bij het kasteel zonder bloeiende sakura. Om een beetje in de sfeer te blijven, was een van de bruggen in de roze kersenbloesemkleur verlicht.
卒業 ofte wel sotsugyou, betekent afzwaaien in de bredere zin van het woord. Het betekent het beëindigen van een cursus, volbrengen van een training, eindexamen doen, en ook afstuderen, een bedrijf of een groep verlaten of zelfs een bepaald iets zijn ontgroeit en het laten voor wat het is. Dat deden we dus deze week. Voor sommigen na ruim twee jaar hier studeren voor anderen niet meer dan één semester.
Maandagochtend op weg naar school viel me weer eens op hoe geordend het vuil ophalen hier gaat. Het was duidelijk oud papier-dag, want bij de meeste huizen lagen stapeltjes keurig gebundeld oud papier. De kranten bij de kranten, karton bij karton, reclamefolders bij reclamefolders.
Op school werd het een en ander herhaald van wat we eerder hadden geleerd. Klassikaal werd de leestest van het examen behandeld. Voor het lezen moest je 80% halen en voor het tekst verklaren 60%. Gelukkig had ik dat allebei. Verder kregen we allemaal om de beurt feedback over het stuk dat we hadden moeten schrijven. De feedback was voor mij helaas niet goed en dat komt gedeeltelijk omdat ik bij de oefenstukken (achteraf gezien) niet het juiste advies had gekregen of vaak eigenlijk helemaal geen op- of aanmerkingen anders dan een fout woord of verbeteringen van partikels (van die kleine woordjes in het Japans als te, de, ni, wo, ha, ga, he, no etc. etc. die een relatie aangeven tussen woorden in een zin). Dan ga je ervan uit dat het goed is. Gelukkig heeft het geen consequenties als de rest allemaal goed is en kun je daarmee door naar het volgende niveau.
Ook dinsdag werd op school vooral besteed aan het verder voorbereiden van de tekst voor de voordracht van donderdag. De lerares kijkt het na en dan kun jij het zelf verder verbeteren. Volgens mij laten ze er altijd met opzet wat van fouten in zitten die niet dramatisch zijn om te kijken of je daar met hun beperkte aanwijzingen zelf achter komt. Ik had thuis een cake gebakken in de rijsstomer met daarbij een misocaramel, die in de lunchpauze op een stukje na voor de sensei, helemaal op ging.
Thuis verder mijn tekst verbeterd en mijn afscheidsspeech geschreven voor vrijdag. Het begint al een beetje als elke dag afscheid nemen te voelen.
Als pleister op die wonde maakte ik voor mezelf een Japanse aardappelsalade, waar buiten aardappel vooral veel wortel, komkommer en lenteui in zit. Erbij een stuk gemarineerde en daarna gebakken zalm.
Woensdag is mijn minst favoriete dag op school, want altijd chaotisch en verwarrend. Kwam er vandaag nog bij dat iemand die een aantal dagen niet op school had kunnen zijn, nu van alles moest inhalen en tijdens de les plotseling over een heel ander onderwerp begon en door bleef vragen over iets waar wij allang klaar mee zijn. En dat zeer luidruchtig en storend in een andere taal dan Japans. Super irritant. Je kunt zelf gewoon niet meer behoorlijk nadenken en concentreren. Gelukkig hadden we onze laptops mee naar school mogen nemen om materiaal te zoeken voor de Power Point voor bij de voordracht van morgen. Dat lukt dan nog net. ’s Middags had ik mijn laatste Kaqila les. Ook dat zal ik missen.
Donderdag was het prachtig weer. Voor ik naar school ging wasje gedraaid en op mijn balkon gehangen.
Donderdag was het klaslokaal zodanig opgesteld dat we als publiek naar de voordrachten konden luisteren en kijken. Daarna natuurlijk vragen stellen. Eigenlijk vind ik het best leuk om te doen. Mijn Power Point zag er goed uit en ik had de tekst vaak en goed gelezen en in mijn hoofd mogelijke vragen en antwoorden bedacht.
Voor je het weet is de dag om. ’s Avonds met mijn Italiaanse klasgenoot gegeten. Soba (asari) vongole, Japan ontmoet Italië. Het is altijd weer passen en meten en overgieten van de ene pan in de andere in deze wat middelen betreft beperkte keuken, en altijd weer leuk als het goed lukt en heerlijk is. Even na tienen was alles weer opgeruimd en ging ik op tijd naar bed.
Vrijdag afzwaaien. Voor het laatst de trap op naar de vierde etage. In twee groepen (we waren nog maar met 8 en later 9) kregen we een soort ganzenbordspel met op de vakken steeds grammaticale opdrachten/vragen die je dan al dan niet samen met de andere ‘spelers’ moest beantwoorden voor je verder kon. Leuk, speels en leerzaam.
Een van ons gebruikte Okazaemon als pion. Okazaemon is het (niet officiële) boegbeeld van Okazaki. Ooit ontstaan uit de werken van twee kunstenaars tijdens de ‘Okazaki Art & Jazz exhibition’ in 2012. Oka 岡 is zijn hoofd en Zaki 崎 is het haar op zijn borst. Als je goed kijkt, kun je de tekens herkennen. Inmiddels heeft hij ook een broertje van vier, een oudere broer en is er een vrouwelijke versie. Tijdens het spel kregen we om de beurt de eindbespreking en uitslag van de examens en testen. Voor mij was op de schrijftest na alles dik in orde. Als ik zou blijven zou ik door kunnen naar het volgende niveau. De uitdaging is om dit vast te houden, wat in Nederland echt super lastig is.
Vanaf 11 uur werd er ‘uitgezwaaid’. Een stuk of 30 leerlingen namen afscheid, waarvan er veel hier 1,5 tot 2 jaar hebben gestudeerd. De atmosfeer stond bol van de emoties, variërend van opluchting en blijheid dat het was gelukt tot verdriet over afscheid nemen van een leven dat je in je eigen land niet meer gaat hebben. Een leven waar andere dingen dan school en studeren gaan meespelen. Een leven waarbij je met je neus op de realiteit wordt gedrukt. Een aantal hebben in Japan werk gevonden en gaan dus alleen naar hun thuisland voor een kleine vakantie. Anderen die verder gaan studeren gebruiken de schoolvakantie (tot 11 april) om extra veel bijbaantjes aan te nemen om geld te verdienen voor het volgende tremester. Dat kan werken zijn bij een van de vele konbinies. Dat zijn winkeltjes die open zijn van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat met kant en klaar eten, drinken, snacks tot ondergoed, overhemd, T-shirt, make-up etc. voor de kantoormevrouw of -meneer die plotseling zo laat moet overwerken dat hij of zij niet meer naar huis kan. Soms zijn die bijbaantjes ook kamers schoonmaken in hotels of hamburgers bakken bij een of andere keten. De afzwaaiceremonie vindt plaats in het auditorium dat door de vele studenten die afscheid namen, tot aan de nok was gevuld. En allemaal speechen. Gelukkig hadden velen gehoor gegeven aan het verzoek van de leerkrachten om de speeches kort te houden. Bij sommigen duurde het extra lang omdat ze door emoties overmand niet uit hun woorden kwamen. Er was ook iemand die ging zingen. Twee liedjes zelfs, maar iedereen leek er tevreden en blij mee. Mijn speech had ik superkort gemaakt. Ik had drie haiku’s geschreven, die met applaus werden ontvangen. Even na één uur was het klaar.
Er worden foto’s gemaakt en er wordt veel gesnikt en gehuild. Ik zag zelfs hier en daar leerkrachten en ondersteunend personeel een traantje wegpinken. Als er dan ook nog iemand verdrietig is omdat jij weggaat, en bij je huilt, moet je voorzichtig zijn om zelf niet mee te gaan staan janken. Na afloop gingen we met zijn vieren uit mijn klas lunchen bij mijn favoriete Daisho Suisan. Voor mezelf meteen gereserveerd voor zaterdagavond. Daarna een beetje lusteloos en doelloos rond gewandeld voor ik naar huis ging.
Om 5 uur hadden mijn buurvrouw en ik afgesproken bij Daiso voor de deur om met nog twee jongens uit onze klas naar Okazaki kasteel te gaan. Daar mochten we voor niks mee op een boot die werd gebruikt om een promotionele film te maken over het sakura festival bij het kasteel dat er prachtig uitgelicht bij stond. Helaas was er nog nauwelijks een bloeiend kersenbloesembloemetje te bekennen. Het was wel steenkoud!
Aan beide zijden van de rivier stonden tientallen eet- en drinktentjes. Omdat er nog nauwelijks iets bloeide, was de speciale verlichting niet aan. Alleen de gebruikelijke lantaarns. Niet alle spotlights en dergelijke die normaal gesproken in verschillende kleuren de bloeiende kersenbloesembomen verlichten. Verkleumd kwamen we van die schuit af, want meer dan dat was het niet. Het was toch leuk. We dronken wat, speciale sake uit Okazaki. We aten wat, iets met soba, ei en een soort pannenkoek en (veel te veel) saus en mayo. Als dessert chocobanaan. Uiteindelijk gingen we weer met de bus naar huis.
Zaterdagochtend zou ik uitslapen. Dat lukte een uurtje en ik bleef nog een beetje liggen doezelen. Tot Okazaki om 08.31uur wreed werd opgeschrikt door een aardbeving die best goed voelbaar was. Hoe zat het ook weer? Onder tafel gaan zitten, maar die heb ik niet, dus dan maar onder het bed. Dat past prima. Paspoort, portemonnee, warme kleding, water. Toen ik dat allemaal had overdacht, was het gelukkig alweer voorbij. Achteraf zag ik in een informatie-mail waarop je je in Japan kunt abonneren voor noodgevallen dat het M4.7 op de schaal van Richter was geweest. Dus dat viel mee. Wat niet meeviel was dat het weer regende. Volgens mij heb ik hier nog nooit zoveel regen en kou gehad als deze drie maanden. Daarom is die kersenbloesem ook nog steeds niet uit. Het was duister en donker. Bah. Gelukkig is er het badhuis. Lekker warm en gezellig in bad met kwebbelende Japanse dames.
Op de weg terug via Wing Town voor een paar boodschappen. Onderweg stond een bord dat kinderen waarschuwt dat ze daar niet mogen spelen, omdat het te gevaarlijk is. Volgens mij begrijp je dit ook als je geen woord Japans zou spreken.
De winkels liggen nu vol met verse takenoko, letterlijk vertaald ‘kind van de bamboe’. Het zijn de bamboescheuten die uit de grond komen en die als een soort lente-bezigheid door hele families en vriendengroepen worden gestoken en daarna bereidt.
Natuurlijk ’s avonds aan de counter gegeten bij Daisho Suisan. Een bijzonder lekkere tataki van bonito en o.a. sashimi van shimaaji, familie van de horsemakreel maar dan niet vet en vissig zoals makreel kan zijn, maar eerder zacht en romig. Lijkt een beetje op kampachi (geelstaart/amberjack). Dan zie ik naast me ook weer iets dat voor mij als bijzonder voelt. Echt oost ontmoet west. Een enorme bak sashimi met een halve vis die eruit steekt, bier en patat. Met weemoed nam ik bij het afscheid een avondfoto van een van die plekken waar ik zo moeilijk afscheid van kan nemen.
